Messerschmitt Me 410

Me 410 Papercraft military, Me 410 papermodel download, Me 410 papermodel, Me 410 modelkits, Me 410 modelkits download, Me 410 papercraft model , Me 410 download papermodel , Me 410 papercraft model download, Me 410free download papermodel, Me 410 military papercraft, Me 410 military papermodel, Me 410 military modelkits

Messerschmitt Me 410 Papercraft military, Messerschmitt Me 410 papermodel download, Messerschmitt Me 410 papermodel, Messerschmitt Me 410 modelkits, Messerschmitt Me 410 modelkits download, Messerschmitt Me 410 papercraft model , Messerschmitt Me 410 download papermodel , Messerschmitt Me 410 papercraft model download, Messerschmitt Me 410free download papermodel, Messerschmitt Me 410 military papercraft, Messerschmitt Me 410 military papermodel, Messerschmitt Me 410 military modelkits

SAMOLOT WIELOZADANIOWY Messerschmitt Me-410 Papercraft military, SAMOLOT WIELOZADANIOWY Messerschmitt Me-410 papermodel download, SAMOLOT WIELOZADANIOWY Messerschmitt Me-410 papermodel, SAMOLOT WIELOZADANIOWY Messerschmitt Me-410 modelkits, SAMOLOT WIELOZADANIOWY Messerschmitt Me-410 modelkits download, SAMOLOT WIELOZADANIOWY Messerschmitt Me-410 papercraft model , SAMOLOT WIELOZADANIOWY Messerschmitt Me-410 download papermodel , SAMOLOT WIELOZADANIOWY Messerschmitt Me-410 papercraft model download, SAMOLOT WIELOZADANIOWY Messerschmitt Me-410free download papermodel, SAMOLOT WIELOZADANIOWY Messerschmitt Me-410 military papercraft, SAMOLOT WIELOZADANIOWY Messerschmitt Me-410 military papermodel, SAMOLOT WIELOZADANIOWY Messerschmitt Me-410 military modelkits

The Messerschmitt Me 410 Hornisse (“Hornet”) was a German heavy fighter and Schnellbomber used by the Luftwaffe during World War II. Though essentially a straightforward modification of the Me 210, it was designated the Me 410 to avoid association with its notoriously flawed predecessor.

Me 410
Me 410 A-1/U2, RAF Cosford
Role	Fighter-bomber
Manufacturer	Messerschmitt, Dornier
Designer	Waldemar Voigt
First flight	1942
Introduction	1943
Retired	1945
Primary users	Luftwaffe Hungarian Air Force
Produced	May 1943-August 1944
Number built	~1,200
Developed from	Me 210

Design and development

Development of the Me 210 had been underway since 1939, but the aircraft proved extremely unstable and was never considered for full-scale production. Modifications to the layout produced the Me 210C and 210D, which proved somewhat superior. As studies progressed on the Me 210D, it was instead decided to introduce a “new” model, the Me 410.

The major change between the Me 210 and 410 was the introduction of the larger (at 44.5 litre, 2,715 in³ displacement) and more powerful Daimler-Benz DB 603A engines, which increased power to 1,750 PS (1,730 hp, 1,290 kW) compared to the 1,475 PS DB 605s used on the Me 210C. The engine performance increased the Me 410′s maximum speed to 625 km/h (388 mph), greatly improved rate of climb, service ceiling, and most notably the cruise speed, which jumped to 579 km/h (360 mph). It also improved payload capability to the point where the aircraft could lift more war load than could fit into the bomb bay under the nose. To address this, shackles were added under the wings for four 50 kg (110 lb) bombs. The changes added an extra 680 kg (1,500 lb) to the Me 210 design, but the extra engine power more than made up for the difference.

Basic side-by-side comparison of the Me 210 and Me 410 wing planforms

The new version included a lengthened fuselage and new, automatic leading edge slats, both of which had been tested on Me 210s and were found to dramatically improve handling. The slats had originally been featured on the earliest Me 210 models, but had been removed on production models due to poor handling. When entering a sharp turn, the slats had a tendency to open, due in part to the turn causing a drop in air pressure at the leading edge of the wings, analogous to the low pressure activation the slats were designed for in a slow landing approach (this problem was first observed on the prototype Bf 109E), which added to the problems keeping the aircraft flying smoothly. However, when the problems with the general lateral instability were addressed, this was no longer a real problem. The wing panels of the earlier Me 210 had been designed with a planform geometry that placed the aerodynamic center in a rearwards direction in comparison to the earlier Bf 110, giving the outer sections of the wing’s planform beyond each engine nacelle a slightly greater, 12.6° leading edge sweepback angle than the inner panels’ 6.0° leading edge sweep angle. This resulted in unreasonable handling characteristics in flight for the original Me 210 design. The new Me 410′s outer wing panels had their planform geometry revised to bring the aerodynamic center further forwards in comparison to the Me 210, thus making the leading edge sweepback of the outer panels identical to the inner wing panels with both having identical 5.5° sweepback angles, and improving in-flight handling.

Deliveries began in January 1943, two years later than the original plan had called for, and continued until September 1944, by which point a total of 1,160 of all versions had been produced by Messerschmitt Augsburg and Dornier München. When it arrived, it was liked by its crews, even though its improved performance was not enough to protect it from the swarms of high performance Allied fighters they faced.

Operational history

The Me 410 night bomber proved to be an elusive target for the RAF night fighters. The first unit to operate over the UK was V./KG 2, which lost its first Me 410 on the night of 13–14 July 1943 when it was shot down by a de Havilland Mosquito of No. 85 Squadron.

An Me 410A-1/U4 with a BK 5 autocannon finishes its attack on a USAAF B-17

The Me 410 was also used as a bomber destroyer against the daylight bomber streams of the USAAF, upgraded through the available Umrüst-Bausätze factory conversion kits, all bearing a /U suffix, for the design. The Me 410 A-1/U2 was fitted with two additional 20 mm MG 151/20 cannons in the undernose weapons bay, while the A-1/U4 was equipped with a Bordkanone series 50 mm (2 in) BK 5 cannon instead. For breaking up the bomber formations, many Me 410s also had four underwing tubes firing converted 21 cm (8 in) Werfer-Granate 21 mortar rockets. Two Geschwader, Zerstörergeschwader 26 and 76, were thus equipped with the Me 410 by late 1943.

They were moderately successful against unescorted bombers, with a considerable number of kills against USAAF day bomber formations being achieved. Unfortunately for the Luftwaffe, the Me 410 was no match in a dogfight with the lighter Allied single-engine fighters such as the P-51 Mustang and Spitfire. In the spring of 1944, the Me 410 formations encountered swarms of Allied fighters protecting the bomber streams, usually flying far ahead of the combat box formations as an air supremacy move in clearing the skies of any Luftwaffe opposition, resulting in the Me 410′s previous successes against escorted bombers now often being offset by their losses. An example of this on 6 March 1944 during an attack on Berlin by some 750 8th AF heavy bombers, saw 16 Me 410s shot down in return for eight B-17s and four P-51s (which were destroyed by Bf 109 and Fw 190 fighters escorting the Me 410s).^[1][2] The following month on 11 April, with 8th AF raids hitting Sorau, Rostock and Oschersleben, II.ZG 26′s Me 410s accounted for a rare success, downing 10 B-17s without any losses. However, the unit’s luck then ran out. During the course of the same raid, their second sortie was intercepted by P-51s that destroyed eight Me 410s and three Bf 110s. Sixteen crewmen were killed and three wounded.^[3]

From the summer of 1944, despite being Hitler’s favourite bomber destroyer,^[4] the Me 410 units were taken from Defense of the Reich duties and production was phased out in favour of single-engine fighters with the Me 410s remaining in service flying on reconnaissance duties only. Some Me 410s were used with Junkers Ju 188s during the Battle of Normandy for high-altitude night reconnaissance missions.

Variants

The basic A-series aircraft were armed with two 7.92 mm (.312 in) MG 17 machine guns and two 20 mm MG 151/20 cannons in the nose and delivered as the Me 410 A-1 light bomber. The originally planned Me 410 A-2 heavy fighter was cancelled because the dual 30 mm (1.18 in) MK 103 cannon pack was not ready in time. The Me 410A featured a bomb bay for carrying air-to-ground ordnance or for the installation of additional air-to-air weaponry or other equipment. Initially, three Umrüst-Bausätze (factory conversion kits) were available, U1 contained a palette of cameras for the photo-reconnaissance role, U2 two 20 mm MG 151/20 cannon with 250 rpg for the heavy fighter use, and U4 used the 50 mm (2 in) Bordkanone series weapon, the BK-5 cannon with 21 rounds, to turn either an Me 410A or B-series aircraft into a dedicated bomber destroyer. The BK 5 cannon – derived from the Panzer III tank’s main armament, the 50 mm (2 in) KwK 39 L/60 – allowed the Me 410s to shoot at their targets from over 914 m (1,000 yd), a distance at which the bombers’ defensive armament, usually consisting of the “light-barrel”, .50 calibre AN/M2 aviation version of the M2 Browning machine guns, was useless. Frequent problems with jamming and limited ammunition supply, together with the extra 540 kg (1,200 lb) weight of the large-calibre gun under the nose, made the other anti-bomber versions of Me 410, especially those with extra 20 mm MG 151/20s, much more useful. The dedicated reconnaissance version Me 410 A-3 received a deeper fuselage for additional cameras and fuel. The Me 410 A-3 entered service in small numbers in early 1944, and equipped three long-range reconnaissance Staffeln, known as Fernaufklärungsgruppen (one on the Western Front and the other two on the Eastern Front).

The Me 410B-series was largely the same as the A-series, but replaced the 7.92 mm (.312 in) MG 17 with 13 mm (.51 in) MG 131 machine gun. The originally planned 1,900 hp (1,400 kW) DB 603G engine was cancelled in early 1944, so all Me 410Bs used DB 603A or DB 603AA engines. The DB 603G would have increased the maximum speed to 630 km/h (392 mph), and cruising speed to 595 km/h (370 mph), although the weights increased once again. The versions were the same as with the A-series, the Me 410 B-1, and Me 410 B-3 filling the same roles as the earlier A-1, and A-3 versions, also with the options of using the same Umrüst-Bausätze factory conversion kits as the A-series aircraft used.

Several experimental models were also developed. The Me 410 B-5 added shackles under the fuselage to carry a torpedo, and removed the MG 131s in the nose to make room for the FuG 200 Hohentwiel 550 MHz UHF-band maritime patrol radar. The bomb bay was not used in this version in order to make room for a 650 L (170 US gal) fuel tank, and the rearward-firing remote turrets were replaced by another 700 L (180 US gal) fuel tank for long-range missions. The Me 410 B-6 was a similar anti-shipping conversion, but intended for the short-range coastal defense role only. For this mission, it did not use a torpedo, and was instead a simple modification of the B-1 with the FuG 200 radar. The Me 410 B-7/B-8 were updated B-3 reconnaissance models that were only built as prototypes.

The Me 410C was a high-altitude version drawn up in early 1944, with two new wing designs that increased span to 18.25 m (60 ft) or 20.45 m (67 ft). The larger wings allowed the gear to retract directly to the rear. A new universal engine mount would allow for the use of any of the DB 603JZ or BMW 801J turbocharged engines or the Jumo 213E two-stage mechanically supercharged engines, driving a new four-blade propeller with very wide blades. The BMW 801 radials were air-cooled and the DB 603 and Jumo 213 used an annular radiator, all housed as unitized Kraftei (power-egg) engine “modules” onto an airframe for ease of installation and field maintenance, so the normal under-wing radiators were removed. None were ever built, as Me 410 production was canceled before the engines matured.

The Me 410D was a simpler upgrade to the B-series to improve altitude performance, but not to the same degree as the C-series. It would be powered by the DB 603JZ engines, and had a revised forward fuselage to increase the field of view of the pilot and reduce drag. It also replaced portions of the outer wing panels with ones made of wood to conserve strategic materials. Several were built, but like many other attempts at wood construction by the German aviation industry late in World War II, the loss of the Goldschmitt Tego film factory in Wuppertal, in a Royal Air Force nighttime bombing raid, meant the acidic replacement adhesives available were too corrosive to the materials being bonded, and the wooden portions tended to fail.

Production was eventually cancelled to concentrate on Bf 109Gs in August 1944, after 1,160 Me 410s had been built, the month after the Jägernotprogramm had gone into effect.

Operators

 Germany

• Luftwaffe was Me 410 main operator during 1943-45
  
  • Stabsschwarm & 2.(F)/Aufklärungsgruppe 22
  
  
  • 1.(F)/Aufklärungsgruppe 33
  
  
  • 1.(F)/FAGr.121
  
  
  • 1.,2(Ekdo).,5.(F)/Aufklärungsgruppe 122
  
  
  • Seenotgruppe 80 (sea recon)
  
  
  • 9.,20./ZG 1 ‘Wespen’
  
  
  • 2.,4.,6.,Stab/ZG 26 ‘Horst Wessel’
  
  
  • 1.,2.,3.,/ZG 76
  
  
  • Eprobungskommando/(Z)25
  
  
  • 5.(nacht),14.(nacht),15.,16./KG 2 (night intruder)
  
  
  • 1.(Jagd),2.(nacht),5.(Erg/jagd),6./KG 51 ‘Edelweiss’ (long-range night ops)
  
  
  • 1./NJG 5 (Mosquito chaser)
  
  
  • 3./NJG 1 (Mosquito chaser)
  
  

 United Kingdom

• Royal Air Force received at least two captured aircraft during war and shortly after.
  
  • No. 1426 Flight RAF operated a single Me 410 A-1/U2 (WNr.10259, RAF serial TF209) during the war.
  
  

 Soviet Union

• Soviet Air Force tested at least one captured Me 410 B-2/U4 (WNr.130379) after the war.

Aircraft on display

Me 410, W.Nr.420430, RAF Museum Cosford (2009)

Two Me 410s survive today:

Me 410 A-1/U2 (W.Nr.420430)

This aircraft is part of the collection of the RAF Museum and is publicly displayed at the Royal Air Force Museum Cosford. It was built in late 1943 by Messerschmitt in Augsburg. There is evidence it served with Zerstörergeschwader 26 before being surrendered at Vaerlose, Denmark in May 1945. It was one of six Me 410s that were taken to the UK in 1945 for evaluation, but the only one to be later selected for preservation and to avoid being scrapped. It underwent restoration in 1986, after which both engines were successfully run on the ground. It was moved to Cosford in 1989 and has remained there since.^[5]

Me 410 A-3 (W.Nr.10018, converted from Me 210 airframe)

Aircraft held by the American National Air and Space Museum and stored awaiting restoration, at the Paul E. Garber Preservation, Restoration, and Storage Facility.

Specifications (Me 410 A-1)

From Wagner, Ray and Nowarra, Heinz. German Combat Planes: A Comprehensive Survey and History of the Development of German Military Aircraft from 1914 to 1945. New York: Doubleday, 1971, page 261.

General characteristics

• Crew: 2 (pilot and gunner)


• Length: 12.4 m (40 ft 8-3/16 in)


• Wingspan: 16.39 m (53 ft 9-1/4 in)


• Height: 3.7 m (12 ft 2-5/8 in)


• Wing area: 36.20 m² (390 ft²)


• Empty weight: 6,150 kg (13,558 lb)


• Max. takeoff weight: 10,760 kg (23,721 lb)


• Powerplant: 2 × Daimler-Benz DB 603A liquid-cooled V12 engine, 1,750 PS (1,726 hp, 1,287 kW) each

Performance

• Maximum speed: 624 km/h (388 mph)


• Range: 2,300 km (1,400 mi)combat


• Service ceiling: 10,000 m (32,800 ft)


• Climb to 6,000 m (19,680 ft): 10.7 min

Armament

• Guns:
  
  • 2 × 7.92 mm (.312 in) MG 17 machine guns with 1,000 rpg, firing forward
  
  
  • 2 × 20 mm MG 151/20 cannons with 350 rpg, firing forward
  
  
  • 2 × 13 mm (.51 in) MG 131 machine guns with 500 rpg, each firing rearward from FDSL 131/1B remote-operated turret, one per side
  
  


• Bombs: up to 1,000 kg (2,204 lb) of disposable stores^[6]

Messerschmitt Me 410 Hornisse – (niem. szerszeń) ciężki, dwusilnikowy, samolot myśliwski i szybki bombowiec niemiecki z okresu II wojny światowej, zbudowany na bazie nieudanego samolotu Messerschmitt Me 210. Ze względu na bardzo złą reputację projektu Me 210, przemianowany na Me 410.

Me 410A Hornisse
Messerschmitt Me 410 A-1/U1
Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	Messerschmitt A. G.
Typ	ciężki samolot myśliwsko-bombowy i rozpoznawczy
Konstrukcja	całkowicie metalowa, półskorupowa
Załoga	2 (pilot i strzelec/radiooperator)
Historia
Data oblotu	wiosna 1942
Lata produkcji	kwiecień 1943 – sierpień 1944
Wycofanie ze służby	1945
Dane techniczne
Napęd	2 × Daimler-Benz DB 603A
Moc	1750 KM (1304,61 kW) każdy
Wymiary
Rozpiętość	16,35 m
Długość	12,48 m
Wysokość	4,28 m
Powierzchnia nośna	36,2 m²
Masa
Własna	7518 kg
Startowa	9651 kg
Zapas paliwa	5000 litrów
Osiągi
Prędkość maks.	624 km/h na pułapie 6700 m
Prędkość przelotowa	587 km/h
Pułap	10 000 m
Zasięg	1690 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 × karabin maszynowy MG 17 kal. 7,92 mm 2 × karabin maszynowy MG 131 kal. 13 mm, zdalnie sterowane 4 × działko MG 151/20 kal. 20 mm 1000 kg bomb

Historia

W 1937 roku powstały pierwsze projekty Messerschmitta Me 210, który miał zastąpić Messerschmitta Bf 110. Wiosną 1938 roku rozpisano kontrakt na taki samolot i przyznano jego realizację jednocześnie firmie Messerschmitt i Arado.

Projekt samolotu Messerschmitta bazował na Bf 110 i polegał na wymianie silników na mocniejsze oraz wzmocnieniu uzbrojenia. Płatowiec został zmodyfikowany, ale większość jego elementów składowych była identyczna jak w poprzedniej konstrukcji. Nowy samolot oznaczono jako Messerschmitt Me 210. Projekt firmy Arado zaowocował powstaniem całkowicie nowej konstrukcji Arado Ar 240.

Po pierwszych lotach testowych prototypowego Me 210 V1 postanowiono znacznie zmodyfikować konstrukcję ze względu na bardzo złe parametry lotne. Maszyna była zbyt niestabilna, aby mogła stanowić platformę dla uzbrojenia strzeleckiego, dlatego zrezygnowano z podwójnego usterzenia pionowego takiego jak w Bf 110 stosując w jego miejsce jeden duży statecznik pionowy.

Jeszcze przed ukończeniem testów dowództwo Luftwaffe zamówiło w połowie 1940 roku, 1000 samolotów typu Me 210A do testów w warunkach bojowych. W celu testowania nowych maszyn utworzono specjalną grupę lotniczą Erprobungsgruppe 210 (w skrócie ErG 210), która miała za zadanie opracowanie i rozwój taktyki walki tej maszyny jako samolotu myśliwsko-bombowego.

Produkcję seryjną Me 210 rozpoczęto wiosną 1941 roku w fabrykach w Augsburgu i Ratyzbonie, a pierwsze maszyny dostarczono w kwietniu tego roku.

Jednym z bardziej znaczących rozwiązań zastosowanych w Me 210, a później także Me 410 były zdalnie sterowane wieżyczki strzeleckie karabinów MG 131 kierowane przez drugiego członka załogi przy pomocy specjalnego celownika typu ReVi.

Z końcem 1941 roku zakończono również testy samolotu Me 210, który jednak nie spełniał pokładanych w nim nadziei i był nadal niestabilny w locie. Kolejne modyfikacje maszyny polegające na wydłużeniu kadłuba, zastosowaniu dodatkowych listew na krawędziach natarcia skrzydeł spowodowały znaczne poprawienie stabilności płatowca i w konsekwencji przemianowanie projektu na Me 410.

Samolot Me 410 wyposażono w nowe silniki Daimler-Benz DB603A w układzie odwróconego V o mocy startowej 1750 KM (1287 kW) i 1850 KM na pułapie operacyjnym. Zastosowanie nowych jednostek napędowych umożliwiło rozpędzenie maszyny do prędkości 628 km/h. Wzrosły też prędkość wznoszenia, maksymalny pułap i prędkość przelotowa do 580 km/h, pomimo wzrostu masy samolotu o 680 kg w stosunku do pierwowzoru. Samolot mógł unieść więcej uzbrojenia niż mieściło się w komorze bombowej, dlatego pod skrzydłami dodano cztery zaczepy na bomby 50 kg.

Messerschmitt Me 410 był maszyną jakiej oczekiwała Luftwaffe. W połowie 1943 roku rozpoczęto dostawy maszyn do jednostek. Był samolotem lubianym przez załogi ze względu na swe doskonałe własności lotne, chociaż uzbrojenie obronne było dość słabe i nie dawało przewagi ognia nad myśliwcami aliantów.

Nazwa Hornisse, miała charakter nieoficjalny i została wprowadzona przez prasę opisującą dokonania dywizjonu II/ZG 26 latającego na Me 410, a nazywanego Hornissengeschwader, czyli dywizjon szerszeni.

Samolot produkowano w wielu wersjach podstawowych i pochodnych, powstałych przez modyfikacje przy pomocy fabrycznych zestawów konwersyjnych Umrüst-Bausätze U1, U2, U3 i U4, oraz przeróbek polowych Rüstsätze R2, R3, R4 i R5. Fabryczne i polowe modyfikacje umożliwiały lepsze wykorzystanie samolotu do spełniania specyficznych zadań. Łącznie wybudowano do sierpnia 1944 roku 1160 maszyn wszystkich typów i odmian.

Użycie bojowe

Samoloty Me 410 pełniły służbę na wielu frontach poczynając od Europy północnej, przez front wschodni do działań na Morzu Śródziemnym. Wiele maszyn zbudowano jako samoloty rozpoznawcze ze względu na ich duży zasięg i doskonałe osiągi. Inną często używaną wersją był niszczyciel bombowców zbudowany na bazie ocalałych maszyn w połowie 1944 roku i mający na celu obronę Niemiec poprzez zwalczanie dziennych wypraw bombowych. W tej roli Me 410 były nadzwyczaj skuteczne, ale nie dorównywały o wiele zwrotniejszym myśliwcom eskorty takim jak P-47 Thunderbolt czy P-51 Mustang.

Wersje samolotu Me 410

• Me 410 A-1 Schnellbomber – szybki bombowiec dostarczany do jednostek od stycznia 1943 roku. Uzbrojony w dwa działka MG 151/20 kalibru 20 mm i dwa karabiny maszynowe MG 17 kalibru 7,92 mm, oraz obsługiwane przez drugiego członka załogi dwa karabiny maszynowe MG 131 kalibru 13 mm zamontowane na zdalnie sterowanych wieżach strzeleckich na bokach kadłuba. Komora bombowa zlokalizowana pod kabiną pilota mogła pomieścić 1000 kg uzbrojenia, na które mogły się składać: 1 bomba SC-1000 lub SD-1000 o masie 1000 kg, 2 bomby SC-500 po 500 kg, lub 8 bomb SC-50 po 50 kg. Dodatkowo można było podwiesić na uchwytach pod skrzydłami 4 bomby SC-50. Celownik bombowy typu Stuvi 5B umożliwiał zrzucanie bomb z lotu nurkowego.
  
  • Me 410 A-1/U1 – fabryczny zestaw konwersyjny zmieniający Me 410 A-1 w samolot rozpoznawczy wyposażony w kamerę fotograficzną typu Rb 20/30, Rb 50/30 lub Rb 75/30 umieszczoną w centralnej części kadłuba.
  
  
  • Me 410 A-1/U2 – fabryczny zestaw konwersyjny zmieniający Me 410 A-1 w ciężki myśliwiec wyposażony w dodatkowe uzbrojenie strzeleckie, dwa działka MG 151/20 kalibru 20 mm z zapasem amunicji po 250 sztuk na działko, zamontowane na platformie Waffenbehalter umieszczonej w komorze bombowej.
  
  
  • Me 410 A-1/U4 – fabryczny zestaw konwersyjny zmieniający Me 410 A-1 w myśliwiec przechwytujący do niszczenia bombowców. Standardowe wyposażenie strzeleckie zamontowane na dziobie zamieniono na działko BK 5 kalibru 50 mm z zapasem 21 sztuk amunicji umieszczonej w cylindrycznym zasobniku. Naprowadzanie działka odbywało się przy pomocy celownika ZFR 4a.
  
  


• Me 410 A-2 Zerstörer – niszczyciel, ciężki myśliwiec konstrukcyjnie identyczny z Me 410 A-1, posiadający to samo uzbrojenie strzeleckie i możliwość przenoszenia uzbrojenia w komorze bombowej, ale pozbawiony celownika Stuvi 5B i uchwytów bomb pod skrzydłami. Dodatkowe uzbrojenie miały stanowić działka MK 103, ale ze względu na niegotowość opartego na tym działku zestawu uzbrojenia, żaden samolot w tej wersji nie został wyprodukowany.


• Me 410 A-3 Aufklärer – wersja rozpoznawcza powstała ze względu na małe możliwości zestawu konwersyjnego Me 410 A-1/U1. W celu zmieszczenia drugiej kamery fotograficznej usunięto dwa karabiny maszynowe MG 17 kalibry 7,92 mm z części dziobowej i zmodyfikowano linię dolnej części kadłuba. W miejsce komory bombowej zainstalowano 2 kamery Rb 20/30, Rb 50/30 lub Rb 75/30. Me 410 A-3 weszły do służby w ograniczonej liczbie egzemplarzy na początku 1944 roku i zasiliły jedną jednostkę na froncie zachodnim i dwie na wschodnim.


• Me 410 B-1 – standardowa wersja produkowana od kwietnia 1944 roku, następca Me 410 A wyposażony w nowe, mocniejsze silniki Daimler-Benz DB 603AA w układzie odwróconego V o mocy 1670 KM (1227 kW) każdy. Wymiary zewnętrzne nowej wersji były identyczne jak Me 410 A-1/U2. Masa własna nowego samolotu 7982 kg, a startowa 11237 kg. Prędkość maksymalna wzrosła do 630 km/h na pułapie 8100 m. Ze względu na identyczne wymiary i możliwości przenoszenia uzbrojenia Me 410 B-1 całkowicie zastąpił wersję A stając się podstawowym szybkim bombowcem.


• Me 410 B-2 – odpowiednik serii Me 410 A-2 Zerstörer, występował w wielu wariantach. Uzbrojenie strzeleckie stanowiły po 2 działka MK 103 i MG 151/20, oraz 4 karabiny maszynowe MG 131.
  
  • Me 410 B-2/U2 – fabryczny zestaw konwersyjny zmieniający Me 410 B-2 w myśliwiec wyposażony w dodatkowe uzbrojenie strzeleckie, dwa działka MG 151/20 kalibru 20 mm z zapasem amunicji po 250 sztuk na działko, zamontowane na platformie Waffenbehalter umieszczonej w komorze bombowej (taki sam zestaw jak dla Me 410 A-1/U2).
  
  
  • Me 410 B-2/U4 – fabryczny zestaw konwersyjny zmieniający Me 410 A-2 w myśliwiec przechwytujący do niszczenia bombowców. Uzbrojenie strzeleckie stanowiły dwa działka MK 151 kalibru 20 mm i jedno działko BK 5 kalibru 50 mm z zapasem 21 sztuk amunicji.
    
    • Me 410 B-2 + R2 – polowa modyfikacja polegająca na dodaniu dwóch działek MK 108 kalibru 30 mm.
    
    
    • Me 410 B-2 + R3 – polowa modyfikacja polegająca na dodaniu dwóch działek MK 103 kalibru 30 mm.
    
    
    • Me 410 B-2 + R4 – polowa modyfikacja polegająca na dodaniu dwóch działek MG 151/20 kalibru 20 mm.
    
    
    • Me 410 B-2 + R5 – polowa modyfikacja polegająca na dodaniu czterech działek MG 151/20 kalibru 20 mm.
    
    
  
  


• Me 410 B-3 – samolot rozpoznawczy dalekiego zasięgu odpowiednik Me 410 A-3 i z takimi samymi przeróbkami kadłuba i komory bombowej.


• Me 410 B-5 – zbudowana w niewielkiej liczbie egzemplarzy wersja eksperymentalna samolotu torpedowego. Modyfikacja objęła usunięcie karabinów maszynowych MG 17 i dodanie radaru do obserwacji celów nawodnych FuG 200 Hohentweil. Samolot został również przystosowany do przenoszenia jednej torpedy LT F5b o masie 900 kg, jednej torpedy LT5i o masie 760 kg, jednej bomby SC-1800 o masie 1800 kg lub dwóch bomb-torped BT-400 o masie 400 kg każda, albo sześciu bomb-torped BT-200 o masie 200 kg każda (dwie pod kadłubem i po dwie pod skrzydłami). Możliwe było również zamontowanie dodatkowego 700 litrowego zbiornika paliwa w miejsce stanowiska strzeleckiego, a ponieważ uzbrojenie było przenoszone na zewnątrz samolotu, drugiego zbiornika o pojemności 650 litrów w komorze bombowej.


• Me 410 B-6 – wersja ciężkiego myśliwca zoptymalizowana do potrzeb ochrony wybrzeża i atakowania celów nawodnych i łodzi podwodnych wyposażona w radar FuG 200 Hohentwiel i uzbrojenie strzeleckie składające się z dwóch działek MK 103 kalibru 30 mm, dwóch działek MG 151/20 kalibru 20 mm i dwóch karabinów maszynowych MG 131 kalibru 13 mm.


• Me 410 B-7 – wersja eksperymentalna zbudowana w małej liczbie egzemplarzy jako dzienny samolot myśliwsko-rozpoznawczy.


• Me 410 B-8 – kolejna wersja testowa zbudowana w kilku egzemplarzach, przystosowana do roli nocnego myśliwca i nocnego samolotu rozpoznawczego zdolna do przenoszenia flar oświetlających w komorze bombowej.


• Me 410 C – planowana na początku 1944 roku wersja o lepszych osiągach i udźwigu uzbrojenia, wyposażona opcjonalnie w radar do spełniania zadań myśliwca nocnego. Zaprojektowano dwa typy nowych skrzydeł o zwiększonej rozpiętości 18,25 i 20,45 m, przewidując także zastosowanie nowych jednostek napędowych Daimler-Benz DB 603JZ, Junkers Jumo 213E/JZ lub BMW 801TJ napędzających nowe czterołopatowe śmigła. Ze względu na bombardowania fabryk niemieckich zrezygnowano z kontynuowania tego projektu przed zbudowaniem prototypu.


• Me 410 D – planowana wersja mająca zastąpić Me 410 C. Napęd miały stanowić silniki Daimler-Benz DB 603JZ, a kadłub miał zostać przeprojektowany w celu zmniejszenia oporów i poprawienia widoczności z kabiny pilota. Ponadto zarówno skrzydła jak i kadłub miały zostać pokryte drewnem ze względu na deficyt stopów metali lekkich. Projekt porzucono ze względu na problemy z wytrzymałością części drewnianych.


• Me 410 H – wersja przejściowa mająca zastąpić Me 410 D, identyczna z Me 410 B-2. Różnice polegały na zwiększeniu rozpiętości skrzydeł do 23 metrów.

Messerschmitt Me 410