Boeing AH-64 Apache

AH-64 Apache Papercraft military, AH-64 Apache papermodel download, AH-64 Apache papermodel, AH-64 Apache modelkits, AH-64 Apache modelkits download, AH-64 Apache papercraft model , AH-64 Apache download papermodel , AH-64 Apache papercraft model download, free download papermodel, AH-64 Apache military papercraft, AH-64 Apache military papermodel, AH-64 Apache military modelkits

Boeing AH-64 Apache Papercraft military, Boeing AH-64 Apache papermodel download, Boeing AH-64 Apache papermodel, Boeing AH-64 Apache modelkits, Boeing AH-64 Apache modelkits download, Boeing AH-64 Apache papercraft model , Boeing AH-64 Apache download papermodel , Boeing AH-64 Apache papercraft model download, free download papermodel, Boeing AH-64 Apache military papercraft, Boeing AH-64 Apache military papermodel, Boeing AH-64 Apache military modelkits

Smigtowiec szturmowy AH-64A APACHE Papercraft military, Smigtowiec szturmowy AH-64A APACHE papermodel download, Smigtowiec szturmowy AH-64A APACHE papermodel, Smigtowiec szturmowy AH-64A APACHE modelkits, Smigtowiec szturmowy AH-64A APACHE modelkits download, Smigtowiec szturmowy AH-64A APACHE papercraft model , Smigtowiec szturmowy AH-64A APACHE download papermodel , Smigtowiec szturmowy AH-64A APACHE papercraft model download, free download papermodel, Smigtowiec szturmowy AH-64A APACHE military papercraft, Smigtowiec szturmowy AH-64A APACHE military papermodel, Smigtowiec szturmowy AH-64A APACHE military modelkits

AH-64 Apache jest podstawowym śmigłowcem szturmowym wojsk lądowych Stanów Zjednoczonych, przeznaczonym do zwalczania broni pancernej i innej broni ciężkiej. Został opracowany przez Hughes Helicopters, przejęty następnie przez McDonnell Douglas. Po zakupie zakładów McDonnell Douglas przez koncern Boeinga, producentem śmigłowca jest koncern z Chicago. Jego poprzednikiem był śmigłowiec uderzeniowy AH-1 Cobra.

The Boeing AH-64 Apache is a four-blade, twin-engine attack helicopter with a tailwheel-type landing gear arrangement, and a tandem cockpit for a two-man crew. It features a nose-mounted sensor suite for target acquisition and night vision systems. It is armed with a 30 mm (1.18 in) M230 Chain Gun carried between the main landing gear, under the aircraft’s forward fuselage. It has four hardpoints mounted on stub-wing pylons, typically carrying a mixture of AGM-114 Hellfire missiles and Hydra 70 rocket pods. The AH-64 has a large amount of systems redundancy to improve combat survivability.

The Apache originally started as the Model 77 developed by Hughes Helicopters for the United States Army’s Advanced Attack Helicopter program to replace the AH-1 Cobra. The prototype YAH-64 was first flown on 30 September 1975. The U.S. Army selected the YAH-64 over the Bell YAH-63 in 1976, and later approved full production in 1982. After purchasing Hughes Helicopters in 1984, McDonnell Douglas continued AH-64 production and development. The helicopter was introduced to U.S. Army service in April 1986. The first production AH-64D Apache Longbow, an upgraded Apache variant, was delivered to the Army in March 1997. Production has been continued by Boeing Defense, Space & Security; over 1,000 AH-64s have been produced to date.

The U.S. Army is the primary operator of the AH-64; it has also become the primary attack helicopter of multiple nations, including Greece, Japan, Israel, the Netherlands and Singapore; as well as being produced under license in the United Kingdom as the AgustaWestland Apache. U.S. AH-64s have served in conflicts in Panama, the Persian Gulf, Kosovo, Afghanistan, and Iraq. Israel used the Apache in its military conflicts in Lebanon and the Gaza Strip; British, Dutch and U.S. Apaches have seen deployments in Afghanistan and Iraq.

AH-64 Apache
An AH-64 Apache from the U.S. Army’s 101st Aviation Regiment in Iraq
Role	Attack helicopter
National origin	United States
Manufacturer	Hughes Helicopters (1975–84) McDonnell Douglas (1984-97) Boeing Defense, Space & Security (1997–present)
Designer	Hughes Helicopters
First flight	30 September 1975[1]
Introduction	April 1986[2]
Status	In service
Primary users	United States Army Israel Air Force Egyptian Air Force Royal Netherlands Air Force
Produced	1983–present
Number built	1,174 as of February 2010[3]
Unit cost	AH-64A: $20M (2007) AH-64D: $18M (2007)[4]
Variants	AgustaWestland Apache

Development

Advanced Attack Helicopter

Main article: Advanced Attack Helicopter

Following the cancellation of the AH-56 Cheyenne in 1972, in favor of U.S. Air Force and Marine Corps projects like the A-10 Thunderbolt II and Harrier, the United States Army sought an aircraft to fill an anti-armor attack role that would still be under Army command;^[5][6] the 1948 Key West Agreement forbade the Army from owning fixed-wing aircraft. The Army wanted an aircraft better than the AH-1 Cobra in firepower, performance and range. It would have the maneuverability for terrain following nap-of-the-earth (NoE) flying.^[7] To this end, the U.S. Army issued a Request For Proposals (RFP) for an Advanced Attack Helicopter (AAH) on 15 November 1972.^[8][9] As a sign of the importance of this project, in September 1973 the Army designated its five most important projects, the “Big Five” with AAH included.^[10]

A Hughes YAH-64A prototype

Proposals were submitted by Bell, Boeing Vertol/Grumman team, Hughes, Lockheed, and Sikorsky. In July 1973, the U.S. Department of Defense selected finalists Bell and Hughes Aircraft’s Toolco Aircraft Division (later Hughes Helicopters). This began the phase 1 of the competition.^[11] Each company built prototype helicopters and went through a flight test program. Hughes’ Model 77/YAH-64A prototype first flew on 30 September 1975, while Bell’s Model 409/YAH-63A prototype first flew on 1 October 1975. After evaluating the test results, the Army selected Hughes’ YAH-64A over Bell’s YAH-63A in 1976. Reasons for selecting the YAH-64A included its more damage tolerant four-blade main rotor and the instability of the YAH-63′s tricycle landing gear arrangement.^[12][13]

The AH-64A then entered phase 2 of the AAH program under which three pre-production AH-64s would be built, additionally, the two YAH-64A flight prototypes and the ground test unit were upgraded to the same standard.^[12] Weapons and sensor systems were integrated and tested during this time, including the laser-guided AGM-114 Hellfire missile.^[14] Development of the Hellfire missile had began in 1974, originally known by the name of Helicopter Launched, Fire and Forget Missile (‘Hellfire’ being a shortened acronym),^[15] with the aim of arming helicopter platforms with an effective anti-tank missile.^[16][17]

Into production

In 1981, three pre-production AH-64As were handed over to the U.S. Army for Operational Test II. The Army testing was successful, but afterward it was decided to upgrade to the more powerful T700-GE-701 version of engine, rated at 1,690 shp (1,260 kW). The AH-64 was named the Apache in late 1981, keeping with the Army’s traditional use of American Indian tribal names for its helicopters and it was approved for full scale production in 1982.^[18] In 1983, the first production helicopter was rolled out at Hughes Helicopter’s facility at Mesa, Arizona. Hughes Helicopters was purchased by McDonnell Douglas for $470 million in 1984.^[19] The helicopter unit later became part of The Boeing Company with the merger of Boeing and McDonnell Douglas in August 1997.^[20] In 1986, the incremental or flyaway cost for the AH-64A was $7M and the average unit cost was approximately $13.9M based on total costs.^[19]

A YAH-64A in 1984

During the 1980s, McDonnell Douglas was studying a AH-64B, featuring an updated cockpit, new fire control system and other upgrades. In 1988, funding was approved for a multi-stage upgrade program to improve sensor and weapon avionic systems.^[21] However, rapidly improving technology led to the program being canceled in favor of more ambitious changes. In August 1990, development of the advanced AH-64D Apache Longbow was approved by the Defense Acquisition Board. The first AH-64D prototype flew on 15 April 1992,^[22] prototype testing ended in April 1995. During testing, six AH-64D helicopters were pitted against a numerically superior group of AH-64A helicopters; the results demonstrated that AH-64D has a seven times increase in survivability and four times increase in lethality compared to the AH-64A.^[23][24][25] On 13 October 1995, full-scale production was approved;^[26] a $1.9-billion five-year contract was signed in August 1996 to rebuild 232 AH-64As to AH-64D standard.^[27] On 17 March 1997, the first production AH-64D first flew, it was delivered on 31 March.^[28] The AH-64D program cost a total of $11bn through 2007.^[29]

Portions of the Apache are produced by various aerospace firms. AgustaWestland has produced number of components for the Apache, both for the international market and for the British Army’s AgustaWestland Apache.^[30] Since 2004, Korea Aerospace Industries has been the sole manufacturer of the Apache’s fuselage.^[31][32][33] Fuselage production had previously been performed by Teledyne Ryan Aeronautical; the transfer of fuselage production led to a prolonged a legal dispute between Teledyne Ryan and Boeing.^[34]

In April 2006, Boeing was awarded a $67.6M fixed-price contract for the remanufacture of several existing U.S. AH-64As to the AH-64D configuration; between May 2009 and July 2011, a further five contracts were issued to remanufacture batches of AH-64As to the upgraded D variant.^[35] Since 2008, nations operating the older AH-64A have been urged to undertake modernization programs to become AH-64Ds, as Boeing and the U.S. Army plans to terminate support for the A-variants in the near future.^[36] The Apache’s effectiveness against ground forces and in urban warfare operations was bolstered by the addition of the AGM-114N – a Hellfire missile fitted with a thermobaric warhead; the AGM-114N was approved for full production in 2005.^[37] The use of thermobaric “enhanced blast” weapons has been a point of controversy.^[38]

Design

Overview

Apache version	Engine version	Engine power
AH-64A	General Electric T700-701	1,696 shp (1,265 kW)[18]
AH-64A+/D	General Electric T700-701C	1,890 shp (1,410 kW)[39]
AH-64E	General Electric T700-701D	1,994 shp (1,487 kW)[40]
WAH-64D	Rolls-Royce Turbomeca RTM322	2,100 shp (1,600 kW)[41]

The AH-64 Apache has a four-blade main rotor and a four-blade tail rotor.^[42] The crew sits in tandem, with the pilot sitting behind and above the copilot/gunner.^[43] Both crew members are capable of flying the aircraft and performing methods of weapon engagements independently.^[44] The AH-64 is powered by two General Electric T700 turboshaft engines with high-mounted exhausts on either side of the fuselage.^[45][46] Various models of engines have been used on the Apache; those in British service use engines from Rolls-Royce instead of General Electric. In 2004, General Electric Aviation began producing more powerful T700-GE-701D engines, rated at 2,000 shp (1,500 kW) for AH-64Ds.^[47]

The crew compartment has shielding between the cockpits, such that at least one crew member can survive hits. The compartment and the rotor blades are designed to sustain a hit from 23 mm (0.91 in) rounds. The airframe includes some 2,500 lb (1,100 kg) of protection and has a self-sealing fuel system to protect against ballistic projectiles.^[48] The aircraft was designed to meet the crashworthiness requirements of MIL-STD-1290,^[49] which specifies minimum requirement for crash impact energy attenuation to minimize crew injuries and fatalities. This was achieved through incorporation of increased structural strength, crashworthy landing gear, seats and fuel system. Up to six AH-64 Apaches can be safely fitted inside the cargo hold of a USAF Lockheed C-5 Galaxy.^[50]

Avionics and targeting

AH-64 Apache in flight

One of the revolutionary features of the Apache was its helmet mounted display, the Integrated Helmet and Display Sighting System (IHADSS);^[51][52] among its capabilities, either the pilot or gunner can slave the helicopter’s 30 mm automatic M230 Chain Gun to their helmet, making the gun track head movements to point where they look. The M230E1 can be alternatively fixed to a locked forward firing position, or controlled via the Target Acquisition and Designation System (TADS).^[53][54] The AH-64′s standard of performance for aerial gunnery is to achieve at least 1 hit for every 30 shots fired at a wheeled vehicle at a range of 800–1,200 m (870–1,310 yd).^[55][56]

The AH-64 was designed to perform in front-line environments, and to operate at night or day and during adverse weather conditions.^[57] Various sensors and onboard avionics allows the Apache to perform in these conditions; such systems include the Target Acquisition and Designation System, Pilot Night Vision System (TADS/PNVS), passive infrared countermeasures,^[58] GPS, and the IHADSS.^[53][57] On more modern AH-64s, the TADS/PNVS has been replaced by Lockheed Martin’s Arrowhead (MTADS) targeting system.^[59]

In August 2012, 24 AH-64D were equipped with the Ground Fire Acquisition System (GFAS), which detects and targets ground-based weapons fire sources in all-light conditions and with a 120° field of vision. The GFAS consists of two sensor pods working with the AH-64′s other sensors, an infrared camera precisely locates ground-based threats.^[60] In 2014, it was announced that new targeting and surveillance sensors were under development to provide high-resolution color imagery to crews, instead of the Apache’s current low definition black and white picture quality.^[61]

Armaments and configurations

Mission[42]	Hellfire	30 mm rounds	Hydra 70	Maximum speed (knots)	Rate of climb (feet/min)	Endurance (hours)
Anti-Armor	16	1,200	0	148	990	2.5
Covering Force	8	1,200	38	150	860	2.5
Escort	0	1,200	76	153	800	2.5

The AH-64 is adaptable to numerous different roles within its context as Close Combat Attack (CCA), it has a customizable weapons loadout mounted on stub-wings for the role desired.^[42] In addition to the 30 mm M230E1 Chain Gun, the Apache carries a range of external stores on its stub-wing pylons, typically a mixture of AGM-114 Hellfire anti-tank missiles, and Hydra 70 general-purpose unguided 70 mm (2.756 in) rockets.^[62]

Starting in the late 1980s, the Stinger and AIM-9 Sidewinder air-to-air missiles and the AGM-122 Sidearm anti-radiation missile were evaluated for use upon the AH-64.^[63][64] The Stinger was initially selected over the AIM-9, but the U.S. Army is considering the Starstreak air-to-air missile instead.^[3][63] External fuel tanks can also be carried on the stub wings to increase range and mission time.^[42] The stub-wing pylons have mounting points which make maintenance easier; these mountings can be used to secure personnel to the wings for transport for emergencies.^[65] Stinger missiles are more used by non-U.S. Apaches because foreign forces don’t have as many other aircraft for air superiority to control the skies.^[66]

Operational history

United States Army

The U.S. Army formally accepted its first production AH-64A in January 1984 and training of the first pilots began later that year.^[67][68] The first operational Apache unit, 7th Battalion, 17th Cavalry Brigade, began training on the AH-64A in April 1986 at Fort Hood, Texas.^[69][70] Two operational units with 68 AH-64s first deployed to Europe in September 1987 and took part in large military exercises there.^[69][71] The Apache was first used in combat in 1989, during Operation Just Cause, the invasion of Panama. The AH-64 participated in over 240 hours of combat attacking various targets, mostly at night.^[72][73] General Carl Stiner, commander of Operation Just Cause, praised the Apache for its precision: “You could fire that Hellfire missile through a window from four miles away at night”.^[74]

Upon fielding the Apache, capabilities such as using the FLIR for extensive night operations made it clear that the AH-64 was capable of operating beyond the forward line of own troops (FLOT) that previous attack helicopters were normally restricted to.^[75] It was discovered that the Apache was coincidentally fitted with the same Have Quick UHF radio system used by the U.S. Air Force; once recognized, inter-service coordination and joint operations such as the joint air attack teams (JAAT) were encouraged and inserted into standard training. The Apache have operated extensively with close air support (CAS) aircraft such as the USAF’s Fairchild Republic A-10 Thunderbolt II and the USMC’s McDonnell Douglas AV-8B Harrier II, often acting as a target designator to conserve the Apache’s own munitions.^[76]

A soldier on top of an AH-64′s avionics bay during an extraction exercise at Camp Bondsteel, Kosovo, 2007

Nearly half of all U.S. Apaches were deployed to Saudi Arabia following Iraq’s invasion of Kuwait.^[74] During Operation Desert Storm on 17 January 1991, eight AH-64As guided by four MH-53 Pave Low IIIs destroyed part of Iraq’s radar network in the operation’s first attack,^[77] allowing aircraft to evade detection.^[78] The Apaches each carried an asymmetric load of Hydra 70 flechette rockets, Hellfires, and one auxiliary fuel tank.^[79] During the 100-hour ground war a total of 277 AH-64s took part, destroying 278 tanks, numerous armored personnel carriers and other Iraqi vehicles.^[77][80][81] One AH-64 was lost in the war, to an RPG hit at close range, the Apache crashed but the crew survived.^[82] To maintain operations during the Gulf War, the U.S. Army unofficially grounded all other AH-64s worldwide; Apaches in the war zone flew only one-fifth of the flight-hours planned for.^[83]

The AH-64 played roles in the Balkans during separate conflicts in Bosnia and Kosovo in the 1990s.^[84][85] During Task Force Hawk, 24 Apaches were deployed to a land base in Albania in 1999 to participate in the Kosovo engagement; this required 26,000 tons of equipment to be transported and over 550 C-17 flights, at a cost of US$480 million.^[86] During these deployments, the AH-64 encountered problems such as deficiencies in training, night vision equipment, fuel tanks, and survivability.^[87][88] On 27 April 1999, an Apache crashed during training in Albania due to a failure with the tail rotor,^[89] causing the entire fleet in the Balkans to be grounded in December 2000.^[90]

In 2000, Major General Dick Cody, commanding officer of the 101st Airborne, wrote a strongly worded memo to the U.S. Army Chief of Staff about training and equipment failures.^[91]The Washington Post dedicated a front-page article to the failures in Kosovo, commenting that: “The vaunted helicopters came to symbolise everything wrong with the Army as it enters the 21st century: Its inability to move quickly, its resistance to change, its obsession with casualties, its post-Cold War identity crisis”.^[92] The Apache did not conduct any combat missions over Kosovo due to fears of casualties; in addition, no pilots were qualified to fly with night vision goggles, preventing nighttime operations.^[93]

U.S. Apaches served in Operation Enduring Freedom in Afghanistan from 2001.^[94] The Apache was the only platform capable of providing accurate CAS duties for Operation Anaconda; although they regularly took fire during the intense early fighting, they were kept operational by their ground crews.^[95] U.S. AH-64Ds typically flew in Afghanistan and Iraq without the Longbow Radar in the absence of armored threats.^[96] On 21 December 2009, a pair of U.S. Apaches attacked a British-held base in a friendly fire incident, killing one British soldier.^[97] In 2006, Thomas Adams noted that Apaches tended to fight in small teams but had little autonomy to react to threats and opportunities, requiring lengthy dialogue with command structures in an effort to centrally micromanage each unit.^[98]

AH-64D Apache flying over Baghdad, Iraq in 2007, on a reconnaissance mission

In 2003, the AH-64 participated in the invasion of Iraq during Operation Iraqi Freedom.^[99] On 24 March 2003, 31 Apaches were damaged, and one shot down and captured, in an unsuccessful attack on an Iraqi Republican Guard armored brigade near Karbala.^[100] Iraqi tank crews had set up a “flak trap” among terrain and effectively employed their guns.^[101][102] Iraqi officials claimed a farmer with a Brno rifle shot down the Apache,^[103] but the farmer denied involvement.^[104] The helicopter came down intact, both the pilot and co-pilot were captured.^[101] The AH-64D was destroyed via air strike the following day.^[105][106]

By the end of U.S. military operations in Iraq in December 2011, several Apache helicopters had been shot down by enemy fire, and others lost in accidents. In 2006, an Apache was downed by a Soviet-made Strela 2 (SA-7) in Iraq, despite the Apache being typically able to avoid such missiles.^[107] In 2007, four Apache helicopters were destroyed on the ground by insurgent mortar fire, they had used web-published embedded coordinates photographs taken by soldiers.^[108] Several AH-64s were lost to accidents in Afghanistan as of 2012.^{[109][110][111][112]} Most Apaches that have taken heavy damage have been able to continue their missions and return safely.^[102]

As of 2011, the U.S. Army Apache fleet had accumulated more than 3 million flight hours since the first prototype flew in 1975.^[113] On 21 February 2013, the 1st Battalion (Attack), 229th Aviation Regiment at Joint Base Lewis-McChord became the first U.S. Army unit to field the AH-64E Apache Guardian; a total of 24 AH-64E were received by mid 2013.^[114] On 27 November 2013, the Apache Guardian achieved initial operating capability (IOC).^[115]

A DOD audit released in May 2011, found that Boeing had significantly overcharged the U.S. Army on multiple occasions, ranging from 33.3 percent to 177,475 percent for routine spare parts in helicopters like the Apache.^[116]

In FY 2015 budgets, the Army considered moving all Apaches from the Army Reserve and National Guard to the active Army to serve as scout helicopters to replace the OH-58 Kiowa. Using the AH-64 in the scouting role is considered less expensive than Kiowa upgrades or purchasing a new scouting type. AH-64E Apaches can control unmanned aerial vehicles like the MQ-1C Grey Eagle to perform aerial scouting missions; a 2010 study found that manned-unmanned teaming of Apaches and UAVs was the most cost-effective alternative to a new scout helicopter and would meet 80% of reconnaissance requirements, compared to 20% with existing OH-58s and 50% with upgraded OH-58s. Reserve and Guard units criticized the proposal, who would lose their attack helicopters.^[117]

Israel

The Israeli Air Force (IAF) first received AH-64As in 1990,^[118] for a total fleet of 42.^[119] There was some controversy over the Air Force’s choice to purchase Apaches over upgrading existing AH-1 Cobra attack helicopters.^[120] In 2000, Israel was interested in acquiring up to 48 Apache AH-64Ds, but U.S. reluctance to share the software source code complicated the prospect.^[119] In April 2005, Boeing delivered the first AH-64D to the IAF.^[121] In 2001, the U.S. government was allegedly investigating misuse of the Apache and other US-supplied military equipment against Palestinian leaders and facilities.^[122] In 2009, an arranged sale of six AH-64Ds was reportedly blocked by the Obama Administration, pending interagency review, over concerns the helicopters may pose a threat to civilian Palestinians in Gaza.^[123][124] In IAF service, the AH-64A was named as the Peten (Hebrew: פתן‎, for Cobra^{[N 1]}), while the AH-64D was named Saraph^[118] (שרף, also as “Seraph”, Hebrew for venomous/fiery winged serpent).^[126]

Israeli Air Force AH-64D “Saraph” during an exercise with the Hellenic Air Force in 2011.

During the 1990s, Israeli AH-64As frequently attacked Hezbollah outposts in Lebanon.^{[127][128][129]} On 13 April 1996, during Operation Grapes of Wrath, an Apache fired two Hellfire missiles at an ambulance in Lebanon, killing six civilians.^[130] During the al-Aqsa Intifada in 2000, AH-64s were used to kill senior Hamas figures, such as Ahmed Yassin and Adnan al-Ghoul.^[131][132] On 24 May 2001, a privately owned Lebanese-registered Cessna 152 flew into Israeli airspace, it was intercepted by two AH-64s and shot down by a Hellfire missile, killing the pilot.^[133] On 22 March 2004, an Israeli AH-64 used a Hellfire missile to kill Hamas leader Ahmed Yassin, also killing his two bodyguards and nine bystanders.^[134][135] IAF Apaches played a prominent role in the 2006 Lebanon War, launching strikes into Lebanon targeting Hezbollah forces.^[136][137]

There have also been accidents involving the Apache helicopter in Israeli service. During the Lebanon War in 2006, two IAF AH-64A helicopters collided, killing one pilot and critically wounding three.^[138] In another incident in the conflict an IAF AH-64D crashed due to a malfunction in the main rotor, killing the two crew.^[139] In late 2007, the Israeli Air Force put further purchases and deliveries of AH-64Ds on hold during an investigation upon the aircraft’s performance envelope.^[126] However, Israeli officials have since praised the Apache for its role in Operation Cast Lead in 2008, against Hamas in Gaza.^[140] In recent years, Israeli Apaches have been used to patrol the skies over Gaza; strike operations against insurgents using these helicopters has become a frequent occurrence.^{[141][142][143]}

In June 2010, Israel decided against upgrading all of its AH-64A fleet to the -D configuration, due to budget restrictions.^[144] As of December 2010, the IAF was examining the adoption of a new missile system as a cheaper and lightweight complement to the Hellfire missile, either the American Hydra 70 or the Canadian CRV7.^[145] In 2013, Israeli AH-64As had been receiving a comprehensive upgrade of their avionics and electrical systems.^[146]

United Kingdom

UK Army Air Corps Westland WAH-64D Apache Longbow displays at a UK airshow

Main article: AgustaWestland Apache

The UK operates a modified version of the Apache Longbow initially called the Westland WAH-64 Apache, and is designated Apache AH1 by the British Army. Westland built 67 WAH-64 Apaches under license from Boeing,^[147] following a competition between the Eurocopter Tiger and the Apache for the British Army’s new Attack Helicopter in 1995.^[148][149] Important deviations made by AgustaWestland from the U.S. Apache variants include changing to more powerful Rolls-Royce engines,^[150] and the addition of a folding blade assembly for use on naval ships.^[151]

The Netherlands

Royal Netherlands Air Force AH-64D at the Farnborough Airshow, 2006

The Dutch government initially showed an interest in acquiring Apache helicopters in the late 1980s, where it stated that it may purchase as many as 52.^[152] A competition held in 1994 against the Eurocopter Tiger and the AH-1 SuperCobra led to the Royal Netherlands Air Force ordering 30 AH-64D Apaches in 1995.^{[153][154][155]} Construction for the order started in December 1997, deliveries began in 1999.^[156][157] The Apaches of the RNLAF are equipped with the Apache Modular Aircraft Survivability Equipment (AMASE) system. The AMASE is an advanced Electronic Warfare self-protection system against Infra-Red (IR) missile threats.^[158][159]

The RNLAF Apaches’ first deployment was in 2001 to Djibouti, Africa.^[160] They were also deployed alongside U.S. AH-64s in support of NATO peacekeeping forces in Bosnia and Herzegovina.^[161] In 2004, six Dutch AH-64s were deployed as part of the Netherlands contribution to Multinational force in Iraq to support the Dutch ground forces.^[162] The Apaches performed close combat support and display of force missions, along with providing reconnaissance information to ground forces. In February 2006, the Netherlands contribution to NATO forces in Afghanistan was increased from 600 to 1,400 troops and 6 AH-64s were sent in support.^[163]

A Royal Netherlands Army AH-64D Apache

Shortly after Apaches were deployed to Kabul airport as part of the Netherlands contribution to ISAF, on 10 April 2004 a pair of Dutch Apaches came under light gunfire close to the Afghan capital.^[164] On 17 December 2007, a RNLAF Apache flew into powerlines during a night flying exercise in the Netherlands, forcing an emergency landing and causing a lengthy blackout in the region.^[165]

Saudi Arabia

Following the 1991 Gulf War, during which many U.S. Apaches operated from bases within Saudi territory,^[166][167] Saudi Arabia purchased twelve AH-64As for the Royal Saudi Army.^[168][169] It has been speculated that the Saudi purchase had motivated Israel to also procure the Apaches.^[170] In August 2006, the Saudi Arabian government began negotiations for Apache upgrades worth up to $400M, possibly remanufacturing their AH-64As to the AH-64D Longbow configuration.^[171] In September 2008, the U.S. Government approved the purchase of 12 AH-64Ds requested by Saudi Arabia.^[172] In October 2010, Saudi Arabia requested a further 70 AH-64Ds as part of a possible, massive arms deal.^[173][174]

In November 2009, the Royal Saudi Air Force, as part of a military effort against insurgent intrusions of the kingdom’s border, started using the Apache in Operation Scorched Earth; this involved launched air strikes against Houthi rebels operating inside neighboring Yemen as well.^[175][176] In January 2010 the rebels claimed to have shot down an Apache; this was denied by the Saudi military.^[177] In late January 2010, the leader of the Shiite rebels announced their withdrawal from Saudi territory, this announcement followed a key battle on 12 January when Saudi forces reportedly took control of the border village of Al Jabiri.^[178]

Egypt

In 1995, the Egyptian Air Force placed an order for 36 AH-64A helicopters.^[179] These Apaches were delivered with most of the advanced avionics used on the U.S. fleet at that time, with the exception of localized radio equipment.^[180] In 2000, Boeing announced that an order to remanufacture Egypt’s existing Apache fleet to the AH-64D configuration.^[181] Notably, the AH-64D upgrade did not include the procurement of the Longbow radar, the supply of which had been refused by the U.S. government.^[182] Egypt requested a further 12 AH-64D Block II Apaches through a Foreign Military Sale in 2009.^[183][184]

In August 2012, the Egyptian Armed Forces undertook a large-scale military operation to regain control of the Sinai Peninsula from armed militants. Air cover throughout the operation was provided by the Egyptian Air Force’s Apache helicopters; reportedly the Apaches destroyed three vehicles and killed at least 20 militants.^[185] Up to five Egyptian Apaches were temporarily stationed in the Sinai following an agreement between Egypt and Israel.^[186]

Other users

The United Arab Emirates purchased 30 AH-64A helicopters in 1991 and 1994,^[187] which they are now upgrading to AH-64D specification.^[188] In 2005, Kuwait purchased 16 Longbow helicopters.^[189]

In September 2003, Greece ordered 12 AH-64D in addition to existing fleet of 20 AH-64A+.^[190] By 1995 they had received 20 AH-64As; another 12 AH-64Ds were ordered in 2003.^[179] Singapore purchased 20 AH-64D Longbow Apache aircraft in two batches between 1999 and 2001;^[191] during October 2010 Apache training was suspended following the forced crash-landing of an Apache.^[192]

Japan ordered 50 AH-64Ds,^[179] which are being built under license by Fuji Heavy Industries, designated AH-64DJP. The first helicopter was delivered to the JGSDF in early 2006.^[193]

The Republic of China (Taiwan) reached an agreement with the U.S. to purchase 30 AH-64D Block III Apaches with weapons, and associated equipment in June 2011.^[194][195] On 5 November 2013, Taiwan received the first 6 AH-64E Apaches. A second batch will arrive in December 2013, with all 30 to be delivered by the end of 2014.^[196]

Future and possible users

In 2008, the Indian Air Force (IAF) released a tender for 22 attack helicopters; there were six contending submissions – Sikorsky’s UH-60 Black Hawk, the AH-64D, Bell’s AH-1 Super Cobra, Eurocopter’s Tiger, Mil’s Mi-28 and AugustaWestland’s A129 Mangusta.^[197] In October 2008, Boeing and Bell withdrew.^[198] In 2009, the competition was restarted and a new Apache proposal was submitted.^[199][200] In December 2010, India requested the possible sale of 22 AH-64Ds and associated equipment.^[201] In October 2011, the AH-64D was reportedly the front-runner.^[202][203] On 5 October 2012, IAF Chief NAK Browne confirmed the AH-64D Block III’s selection.^[204] In October 2012, the Indian government transferred most armed helicopters from the Indian Air Force to the Army Aviation Corps.^[205] The Indian Air Force sought to maintain control of the 22 proposed Apaches for air combat missions, the Indian Army argued that they would be better used in army operations.^[206] In April 2013, the Indian Ministry of Defence (MoD) decided that the Indian Air Force would received the 22 AH-64s as it was an ongoing acquisition.^[207] In May 2013, the Indian Army requested 11 AH-64Es.^[208] In February 2014, Boeing expected the Indian Air Force contract to be signed late 2014.^[209]

South Korea showed interest in acquiring Apache attack helicopters.^[210][211] This move may be related to U.S. plans to withdraw many of its Apaches from South Korea.^[212] On 21 September 2012, the U.S. Congress was notified of the possible purchase of 36 AH-64D Block III Apaches, along with associated equipment and armament.^[213] The Apache was competing against the Bell AH-1Z Viper and the TAI/AgustaWestland T-129 for the order; a decision was expected in late 2012.^[214] In April 2013, it was announced that South Korea is to purchase 36 AH-64E helicopters.^[215] The Apaches are to be delivered from 2016 to 2018.^[216]

In February 2012, Indonesia’s deputy minister of defense Sjafrie Sjamsoeddin stated that the Indonesian National Armed Forces plans to buy eight AH-64s.^[217][218] On 26 August 2013, the U.S. and Indonesia formalized a deal for 8 AH-64E Apaches worth $500 million.^[219] Qatar requested the sale of 24 AH-64D Apaches in July 2012, along with associated equipment and armament.^[220]

Iraq requested the sale of 24 AH-64s in April 2013;^[221] a sale was cleared by Congress in January 2014.^[222][223] The sale is to consist of two parts: the helicopters and associated parts and maintenance, costing a combined $4.8 billion. Pilot training with six leased Apaches would also be included at a cost of $1.37 billion.^[224]

Variants

AH-64A

IAF AH-64A Peten

The AH-64A is the original production attack helicopter. The crew sit in tandem in an armored compartment. It is powered by two GE T700 turboshaft engines. The A-model was equipped with the −701 engine version until 1990 when the engines were switched to the more powerful −701C version.^[225]

U.S. Army AH-64As are being converted to AH-64Ds. The service’s last AH-64A was taken out of service in July 2012 before conversion at Boeing’s facility in Mesa, Arizona.^[226] On 25 September 2012, Boeing received a $136.8M contract to remanufacture the last 16 AH-64As into the AH-64D Block II version, to be completed by December 2013.^[227]

AH-64B

In 1991 after Operation Desert Storm, the AH-64B was a proposed upgrade to 254 AH-64As. The upgrade would have included new rotor blades, a Global Positioning System (GPS), improved navigation systems and new radios. Congress approved $82M to begin the Apache B upgrade. The B program was canceled in 1992.^[228] The radio, navigation, and GPS modifications, were later installed on most A-model Apaches through other upgrades.

AH-64C

Additional funding from Congress in late 1991 resulted in a program to upgrade AH-64As to an AH-64B+ version. More funding changed the plan to upgrade to AH-64C. The C upgrade would include all changes to be included in the Longbow except for mast-mounted radar and newer −700C engine versions. However, the C designation was dropped after 1993.^[229] With AH-64As receiving the newer engine from 1990, the only difference between the C model and the radar-equipped D model was the radar, which could be moved from one aircraft to another; thus the decision was made to simply designate both versions AH-64D.^[229]

AH-64D

Republic of Singapore Air Force AH-64D on static display, note the swept wing tip on the main rotor blades

Israeli AH-64D

The AH-64D Apache Longbow, is equipped with a glass cockpit and advanced sensors, the most noticeable of which being the AN/APG-78 Longbow millimeter-wave fire-control radar (FCR) target acquisition system and the Radar Frequency Interferometer (RFI), housed in a dome located above the main rotor.^[230][231] The radome’s raised position enables targets detection while the helicopter is behind obstacles (e.g. terrain, trees or buildings). The AN/APG-78 is capable of simultaneously tracking up to 128 targets and engaging up to 16 at once, an attack can be initiated within 30 seconds.^[232][233] A radio modem integrated with the sensor suite allows data to be shared with ground units and other Apaches; allowing them to fire on targets detected by a single helicopter.^[234]

The aircraft is powered by a pair of uprated T700-GE-701C engines. The forward fuselage was expanded to accommodate new systems to improve survivability, navigation, and ‘tactical internet’ communications capabilities. In February 2003, the first Block II Apache was delivered to the U.S. Army, featuring digital communications upgrades.^[235] The Japanese Apache AH-64DJP variant is based on the AH-64D;^[236] it can be equipped with the AIM-92 Stinger air-to-air missiles for self-defense.^[237][238]

AH-64E

Formerly known as AH-64D Block III, in late 2012, it was redesignated as AH-64E Guardian to represent the helicopter’s increased capabilities.^{[239][240][241]} The AH-64E features improved digital connectivity, the joint tactical radio system, more powerful T700-GE-701D engines with upgraded transmission to accommodate more power, capability to control Unmanned aerial vehicle (UAVs), new composite rotor blades, full IFR capability, and improved landing gear.^{[235][242][243]} The rotor blades, which successfully completed testing in 2004, increase cruise speed, climb rate, and payload capacity.^[244] Deliveries began in November 2011,^[245] full rate production was approved on 24 October 2012.^[246] 634 AH-64Ds will be upgraded to AH-64E standard, and a production run of 56 new-build AH64Es will start in 2019/20.^[247] Changes in production lots 4 through 6 shall include a cognitive decision aiding system, new self-diagnostic abilities, Link-16 data-links, and radar improvements. The updated Longbow radar has an oversea capacity, potentially enabling naval strikes; an AESA radar is under consideration.^[248]

Sea Apache

A U.S. Army AH-64A Apache aboard USS Nassau during Joint Shipboard Weapons and Ordnance training

During the 1980s Naval versions of the AH-64A for the United States Marine Corps and Navy were examined.^[249][250] Multiple concepts were studied with altered landing gear arrangements, improved avionics and weapons.^[249] Funding for a naval version was not provided, the Marine Corps continued to use the AH-1.^[251] The Canadian Forces Maritime Command also examined a naval Apache.^[252] In 2004, British Army AgustaWestland Apaches were deployed upon the Royal Navy’s HMS Ocean, a Landing Platform Helicopter, for suitability testing; there was U.S. interest in the trials.^[151] During the 2011 military intervention in Libya, the British Army extensively used Apaches from HMS Ocean.^[253] In 2013, U.S. 36th Combat Aviation Brigade AH-64Ds were tested on a variety of U.S. Navy ships.^[254]

Export Apaches

Several models have been derived from both AH-64A and AH-64D for export. The British-built AgustaWestland Apache (assembled from kits purchased from Boeing) is based on the AH-64D Block I with several different systems, including more powerful engines, folding rotor blades, and other modifications for operation from Royal Navy vessels.

Block modification

While a major change in design or role will cause the type designator suffix to change, for example from AH-64D to AH-64E the helicopters are also subject to Block modification. Block modification is the combining of equipment changes into blocks of modification work orders, the modifications in the block (sometimes called a block package) are all done to the helicopter at the same time.^[255]

Operators

World map of military operators of the AH-64 Apache. Current operators in blue, potential operators in red.

Japan Ground Self-Defense Force (JGSDF) AH-64D

 Egypt

• Egyptian Air Force (AH-64D)^[256]

 Greece

• Hellenic Army (AH-64A/D)^[256]

 India

• Indian Air Force (AH-64E 22 on order)^[256]

 Indonesia

• Indonesian Army (AH-64E 8 on order)^[256]

 Israel

• Israeli Air Force (AH-64A/D)^[256]

 Japan

• Japan Ground Self-Defense Force (AH-64D)^[256]

 South Korea

• Republic of Korea Army (AH-64E 36 on order)^[256]

 Kuwait

• Kuwait Air Force (AH-64D)^[256]

 Netherlands

• Defence Helicopter Command (AH-64D)^[256]

 Saudi Arabia

• Royal Saudi Land Forces (AH-64A/D/E)^[256]

 Singapore

• Republic of Singapore Air Force (AH-64D)^[256]

 Taiwan (Republic of China)

• Republic of China Army (AH-64E)^[256]

 United Arab Emirates

• United Arab Emirates Air Force (AH-64A/D)^[256]

 United Kingdom

• See AgustaWestland Apache

 United States

• United States Army (AH-64A/D)^[256]

Specifications (AH-64A/D)

Weapon loadout of the AH-64 Apache

Data from Jane’s Information Group,^[3][53] Bishop^[257]

General characteristics

• Crew: 2 (pilot, and co-pilot/gunner)


• Length: 58.17 ft (17.73 m) (with both rotors turning)


• Rotor diameter: 48 ft 0 in (14.63 m)


• Height: 12.7 ft (3.87 m)


• Disc area: 1,809.5 ft² (168.11 m²)


• Empty weight: 11,387 lb (5,165 kg)


• Loaded weight: 17,650 lb (8,000 kg)


• Max. takeoff weight: 23,000 lb (10,433 kg)


• Powerplant: 2 × General Electric T700-GE-701 and later upgraded to T700-GE-701C (1990–present) & T700-GE-701D (AH-64E) turboshafts, -701: 1,690 shp, −701C: 1,890 shp, −701D: 2,000 shp (-701: 1,260 kW, −701C: 1,409 kW, −701D: 1,490 kW) each


• Fuselage length: 49 ft 5 in (15.06 m)


• Rotor systems: 4 blade main rotor, 4 blade tail rotor in non-orthogonal alignment

Performance

• Never exceed speed: 197 knots (227 mph, 365 km/h)


• Maximum speed: 158 knots (182 mph, 293 km/h)


• Cruise speed: 143 knots (165 mph, 265 km/h)


• Range: 257 nmi (295 mi, 476 km)with Longbow radar mast


• Combat radius: 260 nmi (300 mi, 480 km)


• Ferry range: 1,024 nmi (1,180 mi, 1,900 km)


• Service ceiling: 21,000 ft (6,400 m) minimum loaded


• Rate of climb: 2,500 ft/min (12.7 m/s)


• Disc loading: 9.80 lb/ft² (47.9 kg/m²)


• Power/mass: 0.18 hp/lb (0.31 kW/kg)

Armament

• Guns: 1× 30 mm (1.18  in) M230 Chain Gun with 1,200 rounds as part of the Area Weapon Subsystem


• Hardpoints: Four pylon stations on the stub wings. Longbows also have a station on each wingtip for an AIM-92 Stinger twin missile pack.^[63]


• Rockets: Hydra 70 70 mm, and CRV7 70 mm air-to-ground rockets


• Missiles: Typically AGM-114 Hellfire variants; AIM-92 Stinger may also be carried.

Avionics

• Lockheed Martin / Northrop Grumman AN/APG-78 Longbow fire-control radar^[258] (Note: can only be mounted on the AH-64D)

Notable appearances in media

Main article: AH-64 Apache in fiction

AH-64 Apache
AH-64
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Hughes Helicopters, McDonnell Douglas, Boeing
Typ	śmigłowiec szturmowy w układzie klasycznym
Konstrukcja	metalowa (duralowa z elementami z tytanu, stali, kompozytu), półskorupowa, podwozie stałe z kółkiem tylnym, hermetyzowana kabina
Załoga	2 – pierwszy pilot, drugi pilot/strzelec (CPG)
Dane techniczne
Napęd	2 silniki turbowałowe T700-GE-701
Moc	1265 kW
Wymiary
Rozpiętość	4,9 m (skrzydła)
Średnica wirnika	14,63 m
Długość	17,7 m
Długość kadłuba	14,68 m
Wysokość	3,87 m
Powierzchnia nośna	168,11 m²
Masa
Własna	5165 kg
Użyteczna	8006 kg
Startowa	9525 kg
Zapas paliwa	1422 l
Osiągi
Prędkość maks.	365 km/h
Prędkość przelotowa	280 km/h
Prędkość wznoszenia	12,7 m/s
Pułap	6400 m
Promień działania	482 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
Działka: M230 30mm działko automatyczne, 1200 pocisków Rakiety: Hellfire/Hellfire II, Hydra 70, FFAR (oraz Stinger, Starstreak, Sidewinder/Sidearm proponowane)
Użytkownicy
Rzuty

Historia

W 1972 r. armia USA ogłosiła przetarg na Advanced Attack Helicopter (zaawansowany helikopter szturmowy). Swoje propozycje zgłosiło 5 firm, a do finału zakwalifikowano Toolco Aircraft Division koncernu Hughes Aircraft (później Hughes Helicopters) Model 97/YAH-64 i Bell Helicopter Textron Model 409/YAH-63. W 1976 wybrano projekt Hughesa. Pierwszy lot prototypu odbył się 30 września 1975 r. Kontrakt na produkcję podpisano dopiero w 1982, a rok później w zakładach Hughes Helicopters w Mesa (Arizona) wyprodukowano pierwszy seryjny egzemplarz. W 1984 Hughes Helicopters został zakupiony przez McDonnell Douglas za kwotę 500 milionów dolarów i producentem śmigłowca stał się McDonnell Douglas Helicopters. W 1996 r. McDonnell Douglas połączył się z Boeingiem, co zaowocowało powstaniem Boeing Helicopters.

W US Army używane są dwa główne modele AH-64: AH-64A i AH-64D. Wersje B i C były także wyprodukowane, jednak nigdy nie weszły do służby. Powstało wiele wersji eksportowych. Jedyną wersją produkowaną poza USA jest brytyjski Westland WAH-64 – licencyjna wersja AH-64D z kilkoma ulepszeniami.

W listopadzie 2011 przekazywano pierwszego Apache w zmodernizowanej wersji AH-64D Block III do US Army (z 8 sztuk zamówionych w 2010).^[1] Nowa wersja ma m.in. mocniejsze silniki GE T700-701D o mocy 2000 KM (1470 kW) każdy, kompozytowy wirnik, cyfrowy system transmisji danych z możliwością sterowania UAV, nowe radio i wzmocnione podwozie. W październiku 2012 roku AH-64D Apache Longbow Block III przemianowano na AH-64E, armia potwierdziła modernizację 96 z 690 planowanych sztuk, w tempie 48 rocznie, Tajwan zamówił 30 AH-64D Block III (AH-64E w nowej nomenklaturze) w 2008. W 2012 Indie wyraziły chęć zakupu AH-64E zamiast oferowanych przez Rosję Mi-28N.^[2] W 2013 Korea Południowa wybrała AH-64E na przyszły śmigłowiec uderzeniowy i rozpoczęła rozmowy ws. zakupu 36 sztuk, śmigłowiec rywalizował z Bellem AH-1Z i TAI T-129B.^[3] Zakupem śmigłowców w nowej wersji są zainteresowane Indonezja i Katar^[4]

Budowa

Apache został zaprojektowany jako bardzo wytrzymała maszyna zdolna do działań na pierwszej linii frontu w każdych warunkach pogodowych, w dzień i w nocy. Kabina załogi jest opancerzona. Obaj członkowie siedzą w tzw. kevlarowej wannie. Dzięki nowoczesnej aparaturze nawigacyjnej (w szczególności dzięki użyciu kamer na podczerwień) i awionice śmigłowiec może latać nawet przy całkowitym braku widoczności. Odczyty przyrządów pomiarowych podawane są na wyświetlaczu zintegrowanym z hełmem pilota (rzutnik monookularowy przy hełmie). Naprowadzanie wieżyczki działka dokonywane jest poprzez obrót głowy pilota dzięki optycznemu monitorowaniu ruchów hełmu. Podczas projektowania Apache opracowano wiele nowatorskich rozwiązań. Jednym z nich jest jego wirnik skonstruowany z warstw włókien szklanych. Helikopter może kontynuować lot nawet z wielokrotnie przestrzelonymi łopatami.

Systemy zakłócania radaru oraz układy wabików cieplnych chronią śmigłowiec przed zestrzeleniem przez rakiety przeciwlotnicze naprowadzane na podczerwień oraz radarowo. Komputery do nawigacji w trudnym terenie oraz wykorzystanie sygnałów GPS pozwalają Apache’owi na przekradanie się wąskimi dolinami oraz odnajdywanie ukrytych celów bojowych. Połączenie tego wszystkiego powoduje, że AH-64 jest jednym z najlepszych śmigłowców tego typu na świecie. W trakcie walki współpracuje ze śmigłowcami obserwacyjnymi OH-58D Kiowa Warrior Scout.

Konstruktorzy podczas tworzenia AH-64 za cel nadrzędny obrali wysoką przeżywalność konstrukcji na polu walki. Osiągnęli to przede wszystkim dzięki:

• bardzo dobrym osiągom


• wyrafinowanej elektronice i wyposażeniu rozpoznawczemu (wieżyczka systemu TADS/PNVS oraz radar w wersji Longbow)


• zastosowaniu opancerzenia


• odizolowania silników od siebie (jeden od drugiego są rozdzielone przekładnią główną wirnika)


• zastosowaniu bardzo wytrzymałych materiałów w konstrukcji wirników


• wdrożeniu technologii, dzięki którym wyciek paliwa lub oleju silnikowego obniża możliwości bojowe w niewielkim stopniu (przez określony krótki czas).

W przypadku wykrycia i trafienia śmigłowca, zdolność przetrwania zależy od odporności na ogień obrony przeciwlotniczej. Wszystkie węzłowe elementy konstrukcji, mające znaczenie dla bezpieczeństwa lotu, są odporne na trafienia pociskami 12,7 mm. W razie zestrzelenia lub awaryjnego lądowania konstrukcja śmigłowca zapewnia załodze teoretyczne stuprocentowe bezpieczeństwo przy prędkości zderzenia z ziemią 12,8 m/s (46 km/h). Elementami absorbującymi energię uderzenia są: podwozie, wyłamywane do tyłu działko i odpowiednia konstrukcja kadłuba.

Wykorzystanie bojowe

Stany Zjednoczone

Apache swój chrzest bojowy odbył w 1989 r. w Panamie podczas operacji Just Cause.

Największe triumfy święciły Apache podczas I wojny w Zatoce Perskiej w roku 1991. Spora część sił pancernych Iraku została zniszczona przez ataki tych śmigłowców.

Kolejny atak na Irak nie wiązał się z koniecznością niszczenia wielkich zgrupowań czołgów. Apache biorące udział w II wojnie w Zatoce Perskiej zostały użyte do walki z piechotą. Podczas wykonywania zadań zdecydowanie odmiennych od przewidzianych podczas projektowania konstrukcji, okazały się podatne na uszkodzenia zadawane przez siły naziemne przeciwnika w pewnych warunkach terenowych. Nawet 80% AH-64 operujących w górach zostało ciężko uszkodzonych od nieprzyjacielskiego ognia. Podobnie w miastach – iracka piechota była zdolna do uszkadzania śmigłowców (np. przy pomocy wielkokalibrowych karabinów maszynowych, działek 23 mm, a nawet granatników przeciwpancernych RPG-7), czasami zmuszając maszyny do awaryjnego lądowania. Falę krytyki wobec sposobu wykorzystania AH-64 wywołało zdarzenie z 21 marca 2003, kiedy 32 lub 35 Apache z 11. Pułku wpadło w iracką zasadzkę ogniową koło Karbali, na skutek czego jeden został zestrzelony, a większość uszkodzonych. Następujące zmiany taktyki przyniosły minimalizację strat, a z kolei udział AH-64 okazał się istotny dla osłony konwojów lądowych oraz osłony lotnisk.

AH-64 zastosowano przez krótki okres również na Bałkanach, gdzie wspierał wojska ONZ. Został jednak szybko wycofany, gdyż charakterystyka terenu sprawiała, iż łatwo można było śmigłowiec zestrzelić przy użyciu np. granatników RPG-7.

Izrael

Izraelskie Siły powietrzne używają AH-64 jako zaawansowaną platformę do wykonywania precyzyjnych ataków z użyciem rakiet kierowanych, przeciwko różnorodnym celom. Podczas wojny z Libanem w latach 90. dokonywały ataków na placówki Hezbollahu, działając we wszelkich warunkach pogodowych, w dzień i w nocy. Podczas Intifady użyto je, z wykorzystaniem rakiet kierowanych, do zabicia przywódców Hamasu takich, jak Ahmed Jassin i Adnan al-Ghoul

Wielka Brytania

Za kwotę 2,5 miliarda funtów zostało zakupionych 67 AH-64 (w tym 59 WAH-64), by zastąpić wycofywane Westland Lynx. Są obecnie używane bojowo np. w Afganistanie

Cena i użytkownicy

Holenderski AH-64D w Radomiu, 2009

Pierwotnie jeden egzemplarz AH-64A kosztował około 14,5 miliona dolarów amerykańskich. We wrześniu 2003, Grecja zamówiła 12 sztuk AH-64D wraz z uzbrojeniem za kwotę 657 milionów dolarów, co daje 56,25 miliona za sztukę. Singapur zakupił 20 AH-64D w dwóch partiach między 1999 i 2001. W 2008 zamówienie na 30 helikopterów w wersji Longbow Block III złożył Tajwan.

Helikoptery Apache posiadają:

•  Arabia Saudyjska – 12 AH-64A


•  Egipt – 37 AH-64D


•  Grecja – 12 AH-64A, 8 AH-64D


• Koninklijke Luchtmacht – 29 AH-64D


• Siły Powietrzne Izraela – 37 AH-64A, 11 AH-64D


•  Japonia – 2 AH-64DJP, zamówiono 50


•  Kuwejt – 50 AH-64D


•  Republika Chińska – 1 AH-64E (treningowy), zamówiono 30, dostawy od 2014


• US Army – 88 AH-64A, 634 AH-64D


• Siły Powietrzne Republiki Singapuru – 20 AH-64D


• British Army – 67 WAH-64


• Siły Powietrzne Zjednoczonych Emiratów Arabskich – 30 AH-64D

Wypadki

Polska

Podczas manewrów o kryptonimie Victory Strike II w październiku 2001 śmigłowiec AH-64 rozbił się na poligonie w Drawsku Pomorskim. Podczas awaryjnego lądowania zginął pilot Michael E. Reece. Przyczyną katastrofy była usterka techniczna^[5].

Albania

27 kwietnia 1999, w pełni uzbrojony AH-64 rozbił się i eksplodował podczas lotu treningowego. Załoga odniosła niewielkie obrażenia.

5 maja 1999 dwóch pilotów zginęło w wypadku niedaleko lotniska w Tiranie. Przypuszczalnie przyczyną był wybuch zasobników z amunicją.

Porównywalne konstrukcje

• Eurocopter Tiger


• Mi-28


• Ka-52

Ciekawostki

• W grach Grand Theft Auto: Vice City i Grand Theft Auto: San Andreas występuje Hughes AH-64 Apache pod nazwą Hunter (ang. myśliwy).


• W 1990 roku nakręcono film Ogniste ptaki (Fire Birds), w którym wykorzystano śmigłowce bojowe Apache. W obsadzie znaleźli się tacy aktorzy jak Nicolas Cage, Tommy Lee Jones oraz Sean Young. W ostatnich scenach filmu pokazany jest pojedynek pomiędzy Apache a bardzo małym i zwrotnym śmigłowcem OH-6 Cayuse/Loach (na potrzeby filmu nazwanym jako Scorpion). Apache walczy również ze szwedzkimi myśliwcami Saab J35 Draken. W niewielu filmach można zobaczyć helikopter zwiadowczy Bell OH-58 Kiowa, który idealnie współdziała z Apache jako oczy, uszy i nos całej grupy uderzeniowej.

เอเอช-64 อาพาชี

เอเอช-64 อาพาชี่ (อังกฤษ: AH-64 Apache) (มักอ่านผิดว่า อาปาเช่ ^[2]) เป็นเฮลิคอปเตอร์โจมตีสองเครื่องยนต์ สี่ใบพัด พร้อมล้อสามล้อ และห้องนักบินแบบเรียงเดียวสำหรับสองที่นั่ง อาพาชี่ถูกพัฒนาในชื่อ โมเดล 77 โดยฮิวจ์ส เฮลิคอปเตอร์สให้กับโครงการของกองทัพบกสหรัฐเพื่อแทนที่เอเอช-1 คอบรา มันได้ทำการบินครั้งแรกในวันที่ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2518 เอเอช-64 มีจุดเด่นที่ปืนกล เอ็ม230 ขนาด 30 ม.ม. คาลิเบอร์ที่จมูกของมัน เอเอช-64 ยังใช้เอจีเอ็ม-114 เฮลไฟร์และไฮดรา 70 สี่ตำแหน่งบนปีกทั้งสองข้าง เอเอช-64 ยังมีระบบการอยู่รอดที่ดีเยี่ยมสำหรับเครื่องบินและลูกเรือในการต่อสู้ เช่นเดียวกับในกรณีที่มันตกเพื่อช่วยเหลือนักบิน

กองทัพบกเลือกเอเอช-64 แทนที่จะเป็นเบลล์ วายเอเอช-63 ในปีพ.ศ. 2519 ทำให้ฮิวจ์ส เฮลิคอปเตอร์สนั้นรางวัลเป็นสัญญาในการสร้าง ในปีพ.ศ. 2525 กองทัพบกยืนยันการผลิตเต็มรูปแบบ แมคดอนเนลล์ ดักลาสยังทำการผลิตและพัฒนาต่อหลังจากที่ซื้อบริษัทฮิวจ์ส เฮลิคอปเตอร์สมาจากซัมมา คอร์เปอร์เรชั่นในปีพ.ศ. 2527 ในวันที่ 15 เมษายน พ.ศ. 235 เอเอช-64ดี อาพาชี่ลองโบว์ลำแรกได้ทำการบินและการผลิตครั้ง แรกนั้นก็ถูกส่งให้กับกองทัพบกในปีพ.ศ. 2540 ในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2540 โบอิงและแมคดอนเนลล์ ดักลาสรวมเข้าด้วยกันเพื่อกลายเป็นบริษัทโบอิง คอมพานี ในปัจจุบันโบอิงได้ทำการผลิตเอเอช-64 ต่อไป

เอเอช-64 อาพาชี่

บทบาท	เฮลิคอปเตอร์จู่โจม
สัญชาติ	สหรัฐอเมริกา
บริษัทผู้ผลิต	ฮิวจ์ส เฮลิคอปเตอร์ส แมคดอนเนลล์ ดักลาส โบอิง
บินครั้งแรก	30 กันยายน พ.ศ. 2518
ช่วงการผลิต	พ.ศ. 2528-ปัจจุบัน
จำนวนที่ผลิต	1,048 ในปีพ.ศ. 2551[1]
มูลค่า	18 ล้านดอลลาร์สหรัฐ (พ.ศ. 2539) [1]
แบบอื่น	อกุสต้าเวสท์แลนด์ อาพาชี่

การพัฒนา

เฮลิคอปเตอร์โจมตีที่ล้ำสมัย

หลังจากการยกเลิกเอเอช-56 เชยีนตามโครงการของกองทัพอากาศและกองนาวิกโยธินสหรัฐฯ อย่างเอ-10 ธันเดอร์โบลท์ 2 และแฮร์ริเออร์ จัมพ์ เจ็ท กองทัพบกสหรัฐฯ ได้มองหาอากาศยานที่จะมาทำหน้าที่ต่อต้านยานเกราะซึ่งอยู่ใต้คำสั่งของกอง ทัพบก ในข้อสัญญาคีย์เวสท์ในปีพ.ศ. 2491 ห้ามให้กองทัพบกบังคับการเครื่องบิน กองทัพบกต้องการอากาศยานที่ดีกว่าเอเอช-1 คอบราทั้งในด้านอำนาจการยิง การทำงาน และพิสัย มันอาจต้องสามารถบินเรียบตามพื้นได้^[3] เมื่อมาถึงจุดนี้กองทัพบกสหรัฐฯ ได้ประกาศร้องขอเฮลิคอปเตอร์โจมตีใดๆ ก็ตามที่ทันสมัยขึ้นในวันที่ 15 พฤศจิกายน พ.ศ. 2515^[4]

ข้อเสนอดังกล่าวมีบิษัทผู้ผลิตยอมรับทั้งสินห้าบริษัทด้วยกัน คือ เบลล์ โบอิง เวอร์ทอล (ทำงานร่วมกับกรัมแมน) ฮิวส์ ล็อกฮีด และสิคอสกี้ ในปีพ.ศ. 2516 กระทรวงกลาโหมของสหรัฐฯ ได้ทำการเลือกเบลล์และฮิวส์ ^[5]

แต่ละบริษัทสร้างเฮลิคอปเตอร์ต้นแบบและเข้าสู่โปรแกรมทดสอบการบิน แบบ 77/วายเอเอช-64เอของฮิวส์เริ่มทำการบินครั้งแรกในวันที่ 30 กันยายน พ.ศ. 2518 ในขณะที่แบบ 409/วายเอเอช-61เอของเบลล์ทำการบินในวันที่ 1 ตุลาคม^[5] หลังจากประเมินผลการทดสอบกองทัพบกได้เลือกวายเอเอช-64เอของฮิวส์ในปีพ.ศ. 2519 เหตุผลที่เลือกวายเอเอช-64เอยังรวมทั้งใบพัดหลักสี่ใบที่ทนทานกว่าและความ ไม่เสถียรของวายเอเอช-63^[6]

เอเอช-64เอเข้าสู่ช่วงที่สองของโครงการ ขั้นตอนนี้มีเพื่อสร้างเอเอช-64 ก่อนการผลิตสามลำ และพัฒนาวายเอเอช-64เอต้นแบบสองลำและสำหรับทดสอบภาคพื้นดินหนึ่งลำ^[7] อาวุธและระบบเซ็นเซอร์ยังถูกรวมและทำการทดสอบไปด้วย^[5] มันยังรวมทั้งขีปนาวุธเฮลไฟร์แบบใหม่^[7]

เข้าสู่การผลิต

ในพ.ศ. 2524 เอเอช-64เอสามลำก่อนการสร้างถูกยื่นให้กับกองทัพบกสหรัฐฯ ให้ทำการทดสอบครั้งที่สอง การทดสอบของกองทัพบกนั้นสมบูรณ์แต่ก็ได้ทำารตัดสินใจให้พัฒนาเครื่องยนต์ ที700-จีอี-701 แบบใหม่ที่ให้กำลัง 1,690 แรงม้า^[5] ในช่วงท้ายพ.ศ. 2524 เอเอช-64 ถูกตั้งชื่อว่า”อาพาชี่”ตามเผ่าพื้นเมืองของอเมริกัน ฮิวส์ถูกนำเข้าผลิตอย่างเต็มรูปแบบในปีพ.ศ. 2525^[5] ในปีพ.ศ. 2526 เฮลิคอปเตอร์ทำการผลิตครั้งแรกถูกนำเสนอที่ฮิวส์ในรัฐอริโซน่า ในพ.ศ. 2527 ฮิวส์ เฮลิคอปเตอร์ถูกซื้อโดยแมคดอนเนลล์ ดักลาสด้วยเงินจำนวน 470 ล้านดอลลาร์สหรัฐ^[8] เฮลิคอปเตอร์ตอ่มากลายมาเป็นส่วนหนึ่งของบริษัทโบอิงด้วยผู้ประสานงานของโบอิงและ แมคดอนเนลล์ในเดือนสิงหาคมพ.ศ. 2540 ในปี 2529 ราคาที่เพิ่มขึ้นหรือบานปลายของเอเอช-64 คือ 7.03 ล้านดอลลาร์สหรัฐ และราคาประมาณอยู่ที่ 13.9 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ^[8]

ในช่วงกลางถึงปลายปีพ.ศ. 2523 แมคดอนเนลล์ ดักลาสศึกษาแบบพัฒนาของ”เอเอช-64บี”ที่มีห้องนักบินแบบใหม่ ระบบควบคุมการยิงใหม่ และการพัฒนาอื่นๆ ในปี 2531 ได้มีการลงทุนเข้าโครงการพัฒนาเพื่อพัฒนาเซ็นเซอร์และอาวุธและระบบดิจิตอล ต่างๆ อย่างไรก็ดีเทคโนโลยีที่พัฒนาแล้วก็ปรากฏตัว มันถูกตัดสินใจยกเลิกโครงการพัฒนา สิ่งนี้นำไปสู่เอเอช-64ดี อาพาชี่ลองโบว์ที่ดีกว่าในช่วงกลางถึงปลายปี 2533^[9]

ในพ.ศ. 2547 บริษัทเจเนรัลอิเลคทริคเริ่มผลิตเครื่องยนต์ที700-จีอี-701ดีที่ทรงพลังมากขึ้น มันมีกำลัง 2,000 แรงม้า^[10] ราคาทั้งสิ้นของโครงการเอเอช-64ดีอยู่ที่ 1.5 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ ตลอดเดือนเมษายนพ.ศ. 2550^[11]

การออกแบบ

เอเอช-64 มีขุมกำลังเป็นเครื่องยนต์เทอร์โบชาฟท์แบบเจเนรัลอิเลคทริค ที700 สองเครื่องพร้อมกับท่อไอเสียทั้งสองด้าน อาพาชี่มีใบพัดหลักสี่ใบและใบพัดหางสี่ใบ ลูกเรือจะนั่งเรียงตามหลังกันโดยมีนักบินนั่งอยู่ด้านหลังเหนือนักบินผู้ ช่วยหรือพลปืนที่อยู่ด้านหน้า ห้องนักบินและถังเชื้อเพลิงจะหุ้มด้วยเกราะที่ทำให้มันยังสามารถบินได้ถึง แม้ถูกยิงด้วยกระสุนขนาด 23 ม.ม.^[12][13]

เฮลิคอปเตอร์นี้ติดอาวุธเป็นปืนกล เอ็ม230 ซึ่งสามารถเชื่อมต่อกับหมวกของนักบินหรือควบคุมผ่านระบบมองกลางคืนได้ เอเอช-64 ยังติดตั้งอาวุธที่ปีกทั้งสองข้างของมันซึ่งจะประกอบด้วยขีปนาวุธต่อต้านรถ ถังแบบเอจีเอ็ม-114 เฮลไฟร์ จรวดไฮดรา 70 ขนาด 70 ม.ม.และขีปนาวุธอากาศสู่อากาศแบบเอไอเอ็ม-92 สติงเกอร์สำหรับป้องกันตัว^[14]

เอเอช-64 ถูกออกแบบมาให้ทนทานกับสภาพแวดล้อมที่แนวหน้าและปฏิบัติการได้ทั้งในตอนกลาง วันหรือกลางคืนและในสภาพอากาศที่ย่ำแย่โดยใช้อุปกรณ์อิเลคทรอนิคของมัน อย่าง ระบบมองกลางคืน พลุล่อเป้า และหมวกแบบพิเศษ

ประวัติการใช้งาน

สหรัฐอเมริกา

เอเอช-64 ที่ฐานปฏิบัติการสไปเชอร์ในอิรักเมื่อปี 2548

อาพาชี่ถูกใช้ต่อสู้ครั้งแรกในการรุกรานปานามาเมื่อพ.ศ. 2532 เอเอช-64เอ อาพาชี่และเอเอช-64ดี อาพาชี่ลองโบว์มีบทบาทสำคัญในสงครามในตะวันออกกลางซึ่งรวมทั้งสงครามอ่าวเปอร์เซีย ปฏิบัติการเอ็นดัวริงฟรีดอมในอัฟกานิสถาน และปฏิบัติการปลดปล่อยอิรัก อาพาชี่ถูกพิสูจน์ว่าเป็นนักล่ารถถังชั้นยอดและยังได้ทำลายยานเกราะนับร้อยซึ่งส่วนใหญ่เป็นของกองทัพอิรัก

ในปฏิบัติการดีเซิร์มสตอร์มเมื่อวันที่ 17 มกราคม พ.ศ. 2534 เอเอช-64เอจำนวนแปดลำที่นำทางโดยเอ็มเอช-53 เพฟโลว์สี่ลำ ถูกใช้เพื่อทำลายที่มั่นเรดาร์ของอิรักเพื่อทำให้เครื่องบินทิ้งระเบิดสามารถเข้าไปในอิรักได้โดยไม่ถูกตรวจจับ^[5] นี่เป็นการโจมตีครั้งแรกของดีเซิร์มสตอร์ม^[5] อาพาชี่บรรทุกจรวดแบบไฮดรา 70 เฮลไฟร์ และถังเชื้อเพลิงสำรอง^[15] ในช่วง 100 ชั่วโมงของสงครามบนพื้นมีเอเอช-64 ทั้งสิ้น 277 ลำเข้าร่วม อาพาชี่ได้ทำลายรถถังกว่า 500 คัน ยานเกราะขนบุคคลและยานพาหนะอื่นๆ จำนวนมากในปฏิบัติการดีเซิร์ทสตอร์ม^[5]

การวางพลในบอลข่านได้เกิดขึ้นในช่วงความขัดแย้งในบอสเนียและโคโซโวใน ปลายปีพ.ศ. 2533 แต่อาพาชี่ก็เจอกับปัญหาซึ่งลดความมีประสิทธิภาพของพวกมัน วิกฤติยังรวมทั้งการขาดการฝึกฝนของลูกเรือและขาดแคลนอุปกรณ์มองกลางคืน ถังเชื้อเพลิง และความอดทนของอากาศยาน อาพาชี่หนึ่งลำตกขณะทำการฝึกในอัลบาเนียเมื่อ วันที่ 27 เมษายน พ.ศ. 2542 ในที่สุดทั้งกองบินในบอลข่านก็ถูกทิ้งไว้สองสัปดาห์ในเดือนธันวาคมพ.ศ. 2543 นายพลดิก โคดี้นายทหารผู้บังคับบัญชากองพลขนส่งทางอากาศที่ 101 ในตอนนั้นได้เขียนบันทึกด้วยคำรุนแรงต่อหัวหน้ากองทัพบกถึงความผิดพลาดในการ ฝึกฝนและอุปกรณ์^[16]

เอเอช-64ดีบินเหนือทาจิในอิรักเมื่อปี 2549

ในปฏิบัติการปลดปล่อยอิรักมีอาพาชี่หลายลำได้รับความเสียหายในการต่อสู้ ซึ่งรวมทั้งหนึ่งลำที่ถูกยึดได้โดยทหารอิรักใกล้กับคาบาร์ลาในวันที่ 24 มีนาคม พ.ศ. 2546 และได้เผยแพร่ในโทรทัศน์ของอิรัก เฮลิคอปเตอร์ที่ถูกยึดถูกทำลายด้วยการโจมตีทางอากาศหนึ่งวันหลังจากที่มันตก^[17] การโจมตีในวันที่ 24 มีนาคมเพื่อจัดการกับกองพลยานเกราะของริพับลิกันการ์ดไม่ประสบความสำเร็จ อย่างมาก ทางการสหรัฐฯ อ้างว่ามันเป็นเพราะลูกเรือรถถังได้วางกับดักในภูมิประเทศที่ซับซ้อนโดยใช้ ปืนกลหนักของพวกเขาให้ได้ผลอย่างดี^[18][19] ในขณะที่ฝ่ายอิรักอ้างว่าอาพาชี่หนึ่งลำถูกยิงตกโดยชาวนาที่ใช้ปืนไรเฟิล^[20] เฮลิคอปเตอร์ดังกล่าวไม่เสียหายและทั้งนักบินและนักบินผู้ช่วยก็ไม่ได้รับบาดเจ็บ

เอเอช-64ดีของอเมริกันปัจจุบันบินในอิรักและอัฟกานิสถานโดยปราศจากเรดาร์ ระยะไกลเนื่องจากไม่มีภัยคุกตามของยานเกราะต่อกองกำลังของรัฐบาลร่วม^[21]

อาพาชี่ส่วนมากที่ได้รับความเสียหายอย่างหนักสามารถทำภารกิจต่อไปได้และ บินกลับฐานอย่างปลอดภัย ตัวอย่างเช่น อาพาชี่ 33 ลำที่ใช้ในการโจมตีเมื่อวันที่ 24 มีนาคม พ.ศ. 2546 มี 30 ลำที่ได้รับความเสียหายจากการยิงของอิรักจนไม่สามารถซ่อมเแซมได้แต่มีเพียง ลำเดียวเท่านั้นที่ไม่สามารถบินกลับฐาน^[19] เมื่อถึงปี 2551 มีเฮลิคอปเตอร์อาพาชี่ 11 ลำที่ถูกยิงตกโดนศัตรูตลอดทั้งสงครามและอีก 15 ลำตกในอิรักเพราะสาเหตุอื่น

อิสราเอล

เอเอช-64เอ “เพเทน” ของกองทัพอากาศอิสราเอล

อาพาชี่ลองโบว์ที่งานแสดงอินเทอร์เนชั่นแนล แอโรสเปซ เอ็กซ์ฮิบิชั่น ในปี 2006

กองทัพอากาศอิสราเอลใช้อาพาชี่เพื่อทำการโจมตีเป้าหมายมากมายด้วยขีปนาวุธนำวิถี เอเอช-64เอได้โจมตีและทำลายค่ายทหารบางส่วนของกลุ่มเฮซบอลลาห์ในเลบานอนเมื่อ พ.ศ. 2533 เป็นการโจมตีในหลายสภาพอากาศและทั้งวันทั้งคืน ในอัล-อาซ่า อินทิฟาด้า กองทัพอิสราเอลได้ใช้อาพาชี่เพื่อสังหารกลุ่มผู้นำฮามาสอย่าง อาห์เมด ยาซินและแอดนัน อัลกูลด้วยขีปนาวุธนำวิถี ในความขัดแย้งระหว่างอิสราเอลและเลบานอนในช่วงเดือนกรกฎาคมถึงสิงหาคมเมื่อ ปีพ.ศ. 2549 มีเฮลิคอปเตอร์อาพาชี่ของกองทัพอากาศอิสราเอลสองลำชนกันทำให้นักบินหนึ่งคน เสียชีวิตและอีกสามคนบาดเจ็บสาหัส อีกอุบัติเหตุหนึ่งคือเอเอช-64ดี ลองโบว์ของกองทัพอิสราเอลตกที่สังหารนักบินสองคนเนื่องมาจากการขัดข้องทาง ทคนิค^[22]

สหราชอาณาจักร

ดูบทความหลักที่ เวสท์แลนด์ ดับบลิวเอเอช-64 อาพาชี่

สหราชอาณาจักรใช้อาพาชี่ลองโบว์รุ่นดัดแปลงที่เรียกว่าเวสท์แลนด์ ดับบลิวเอเอช-64 อาพาชี่และถูกเรียกว่าอาพาชี่ เอเอช มาร์ค1 โดยกองทัพบกอังกฤษ เวสท์แลนด์ได้สร้างดับบลิวเอเอช-64จำนวน 67 ลำ^[23] ภายใต้ใบอนุญาตจากโบอิงที่แทนที่เครื่องยนต์ด้วยโรลส์-รอยซ์ที่ทรงพลังกว่า ใบพัดที่พับได้วำหรับการปฏิบัติการในกองทัพเรือเป็นอีกการเปลี่ยนแปลงหนึ่ง ที่สำคัญซึ่งทำให้อาพาชี่ของอังกฤษสามารถทำงานร่วมกับปฏิบัติการสะเทินน้ำ สะเทินบกได้โดยบินออกจากเรือที่บรรทุกมันมา เวสท์แบนด์อาพาชี่ได้เข้ามาแทนที่เวสท์แลนด์ลิงซ์ เอเอช7 ในฐานะเฮลิคอปเตอร์จู่โจมของกองทัพบกอังกฤษ ดับบลิวเอเอช-64 ในปัจจุบันถูกวางพลในอัฟกานิสถานที่ซึ่งพวกมันทำหน้าที่โดดเด่นในการสนับสนุนกองกำลังของสหราชอาณาจักรและรัฐบาลร่วมในทางตอนใต้ของประเทศ^[24] ดับบลิวเอเอช-64 อาพาชี่ของอังกฤษใช้เรดาร์ควบคุมการยิงของวองโบว์ในอัฟกานิสถานโดยกล่าวว่ามันช่วยเพิ่มความระวังต่อสถานการณ์^[25]

เนเธอร์แลนด์

กองทัพอากาศเนเธอร์แลนด์ได้สั่งซื้อเอเอช-64ดี อาพาชี่จำนวน 30 ลำเมื่อปีพ.ศ. 2539^[26] เอเอช-64ดีของเนเธอร์แลนด์นั้นไม่ใช้ลองโบว์ การใช้งานครั้งแรกของพวกเขาเกิดขึ้นในแอฟริกา พวกมันยังถูกวางพลร่วมกับเอเอช-64 ของสหรัฐฯ ในการเข้าสนับสนุนกองกำลังของนาโต้ในบอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา ในปี 2547 เอเอช-64 ของเนเธอร์แลนด์ถูกวางพลในกองกำลังผสมที่อิรัก^[27] ในเวลาเดียวกันอาพาชี่ของเนเธอร์แลนด์ถูกวางพลที่คาบูลเพื่อ ช่วยเหลือกองทัพอากาศอิสราเอล ในเดือนกุมภาพันธ์พ.ศ. 2549 เนเธอร์แลนด์ได้ช่วยกองกำลังนาโต้ในอัฟกานิสถานด้วยการเพิ่มทหารขึ้นเป็น 1,400 นายและเอเอช-64 ก็ถูกส่งไปสนับสนุนเช่นกัน^[28]

ผู้ใช้งานรายอื่น

ในเดือนกันยายนพ.ศ. 2546 กรีซได้ สั่งซื้อเอเอช-64ดีจำนวน 12 ลำโดยมีมูลค่าทั้งสิ้น 675 ล้านดอลลาร์สหรัฐ (รวมทั้งอาวุธและอื่นๆ) โดยตกลำละ 56.25 ล้านดอลลาร์สหรัฐ สิงคโปร์ได้ซื้อเอเอช-64ดี ลองโบว์อาพาชี่ทั้งสิ้น 20 ลำในระหว่างพ.ศ. 2542 และพ.ศ. 2544 สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ได้ซื้อเอเอช-64เอทั้งสิ้น 30 ลำในปีพ.ศ. 2534 และ 2537 ซึ่งพวกมันในตอนนี้ได้พัฒนาเป็นเอเอช-64ดี^[29] คูเวตได้สั่งซื้อเฮลิคอปเตอร์ลองโบว์จำนวน 16 ลำ^[30] ประเทศอื่นๆ ที่มีอาพาชี่ก็ได้แก่อียิปต์ ญี่ปุ่น และซาอุดิอาระเบีย^[31]

เกาหลีใต้กำลัง ทบทวนแผนในการซื้อเอเอช-64ดีจำนวน 36 ลำในขณะกำลังพัฒนาเฮลิคอปเตอร์โจมตีภายในประเทศโดยมีหุ้นส่วนจากยูโร คอปเตอร์ซึ่งเฮลิคอปเตอร์ดังกล่าวจะมีพื้นฐานมาจากยูโรคอปเตอร์ไทเกอร์^[32]

ญี่ปุ่นได้สั่งซื้อเอเอช-64ดีจำนวน 50 ลำ^[33] พวกมันจะถูกสร้างภายใต้ใบอนุญาตโดยอุตาหกรรมฟูจิด้วยการส่งเฮลิคอปเตอร์ลำแรกให้กับญี่ปุ่นในปี 2549 ^[34][35] หลังจากที่เริ่มการส่งในปี 2548^[36] อาพาชี่ที่สร้างโดยฟูจิจะใช้ชื่อว่าเอเอช-64ดีเจบี^[34]

สาธารณรัฐจีน (ไต้หวัน) วางแผนที่จะซื้อเอเอช-64ดีจำนวน 30 ลำให้กับกองทัพบกในปี 2551^[37] อินเดียได้ประกาศหาข้อเสนอสำหรับเฮลิคอปเตอร์จู่โจม 22 ลำให้กับกองทัพอากาศอินเดีย ลองโบว์อาพาชี่เป็นหนึ่งในหลายแบบที่เข้าแข่งขันในการสั่งซื้อของกองทัพ อากาศอินเดีย^[38] แต่โบอิงออกจากการแข่งขันในเดือนตุลาคมพ.ศ. 2551^[39]

แบบต่างๆ

เอเอช-64ดีของกองทัพอากาศเนเธอร์แลนด์ในงานฟาร์นโบโรว์ แอร์โชว์เมื่อปี 2549

เอเอช-64เอ

เอเอช-64เอเป็นรุ่นต้นตำหรับในการผลิตของเฮลิคอปเตอร์จู่โจม มันมีขุมกำลังเป็นเครื่องยนต์เทอร์โบชาฟท์แบบจีอี ที700 ลูกเรือจะนั่งเรียงตามหลังกันในห้องนักบินที่หุ้มเกราะ

เฮลิคอปเตอร์รุ่นนี้มีอาวุธเป็นปืนกล เอ็ม230 ขนาด 30 ม.ม.ซึ่งเชื่อมติดกับหมวกของพลปืน เอเอช-64เอจะบรรทุกสิ่งอื่นๆ ที่ปีกทั้งสองข้างของมันที่รวมทั้งขีปนาวุธต่อต้านรถถังแบบเอจีเอ็ม-114 เฮลไฟร์ จรวดไฮดรา 70 ขนาด 70 ม.ม. และขีปนาวุธอากาศสู่อากาศแบบเอไอเอ็ม-92 สติงเกอร์เพื่อป้องกันตัว

เอเอช-64บี

ในปีพ.ศ. 2534 หลังจากปฏิบัติการดีเซิร์มสตอร์มเอเอช-64บีเป็นการพัฒนาจากเอเอช-64เอจำนวน 254 ลำ การพัฒนารวมทั้งใบพัดแบบใหม่ ระบบจีพีเอส ระบบนำร่อง และวิทยุแบบใหม่ สภาได้อนุมัติเงินจำนวน 82 ล้านดอลลาร์สหรัฐ เพื่อเริ่มการพัฒนาอาพาชี่แบบบี โครงการบีถูกยกเลิกในปี 2535^[5] วิทยุ การนำร่อง และจีพีเอสได้ถูกนำไปติดตั้งในอาพาชี่แบบเอในเวลาต่อมา

เอเอช-64ซี

ด้วยทุนจากสภาในปลายปี 2534 ส่งผลในโครงการพัฒนาเอเอช-64เอเป็นเอเอช-64บี+ ทุนอีกมากเปลี่ยนแผนไปพัฒนาเอเอช-64ซี รุ่นซีนั้นมีความคล้ายคลึงกับลองโบว์ยกเว้นเรดาร์ขนาดใหญ่และเครื่องยนต์แบบ ใหม่ อย่างไรก็ดีในปีพ.ศ. 2536 รุ่นซีก็ถูกระงับ^[5]

การพัฒนายังคงดำเนินต่อไป อย่างไรก็ตามเนื่องมาจากความแตกต่างเดียวระหว่างแบบซีกับแบบดีคือเรดาร์ซึ่ง สามารถย้ายไปติดกับอีกแบบหนึ่งได้ การตัดสินใจก็คือทั้งสองแบบไม่แตกต่างกัน

เอเอช-64ดี

เอเอช-64ดี “ซาราฟ” ของกองทัพอากาศอิสราเอล

เอเอช-64ดีของกองทัพอากาศสิงคโปร์

รุ่นที่ก้าวหน้าอย่างเอเอช-64ดีอาพาชี่ลองโบว์ติดตั้งเซ็นเซอร์ และระบบอาวุธที่พัฒนา หัวใจของการพัฒนาที่เหนือกว่าแบบเอก็คือเรดาร์ทรงโดมแบบเอเอ็น/เอพีจี-78 ที่ติดตั้งอยู่ที่ด้านบนของใบพัดหลัก ด้วยตำแหน่งที่สูงขึ้นของเรดาร์ทรงโดมทำให้การตรวจจับวิถีโค้งของขีปนาวุธ จากศัตรูได้ในขณะที่มันซ่อนตัวอยู่หลังสิ่งกีดขวาง นอกเหนือจากนั้นโมเดมวิทยุ ผสมผสานกับเซ็นเซอร์ซึ่งทำให้อาพาชี่แบบบดีนั้นมีข้อมูลของเป้าหมายร่วมกับ เอเอช-64ดีลำอื่นได้หากลำหนึ่งมองไม่เห็นเป้าหมาย สิ่งนี้ทำให้กลุ่มของอาพาชี่สามารถเข้าปะทะศัตรูจำนวนมากได้โดยเปิดเผยเพียง แค่เรดาร์ทรงโดมของเอเอช-64ดีลำใดลำหนึ่ง

อากาศยานนี้ถูกติดตั้งด้วยเครื่องยนต์ที700 จีอี 701ซีที่ทรงพลังมากกว่าและห้องนักบินที่รวมเป็นห้องเดียว โครงสร้างส่วนหน้าถูกขยายเพื่อรองรับระบบใหม่ นอกจากนี้มันยังมีความสามารถในการอยู่รอด การสื่อสาร และการนำร่อง

บล็อก 2 อาพาชี่ลำแรกถูกส่งให้กับกองทัพบกสหรัฐฯ ในเดือนกุมภาพันธ์พ.ศ. 2546 บล็อก 2 มีระบบการสื่อสารแบบดิจิตอลเพื่อการสื่อสารผ่านทางอินเทอร์เน็ต^[40]

บล็อก 3 เป็นการพัฒนาในปี 2551 ที่มีรวมทั้งการทำให้ระบบเป็นดิจิตอลมากขึ้น ระบบวิทยุที่เชื่อมต่อกัน ระบบขับเคลื่อนและเครื่องยนต์ที่พัฒนา ความสามารถในการควบคุมยูเอวี ใบพัดเหล็กผสมแบบใหม่ และล้อลงจอดที่พัฒนา การทดสอบใบพัดใหม่ประสบความสำเร็จในเดือนมีนาคมพ.ศ. 2547 มันเพิ่มความเร็วของอาพาชี่ อัตราการไต่ระดับ และความจุ^[40]

อาพาชี่รุ่นส่งออก

รุ่นอื่นจำนวนมากได้ถูกดัดแปลงมาจากทั้งเอเอช-64เอและเอเอช64ดีสำหรับการส่งออก ทางอังกฤษได้สร้างเวสท์แลนด์ ดับบลิวเอเอช-64 อาพาชี่ที่มีพื้นฐานมาจากเอเอช-64ดีพร้อมกับระบบมากมายที่แตกต่างออกไปและรวมทั้งเครื่องยนต์ที่ใหม่และทรงพลังยิ่งขึ้น

ซีอาพาชี่

เอเอช-64เอรุ่นสำหรับกองทัพเรือถูกเสนอให้กับกองนาวิกโยธินและกองทัพเรือสหรัฐฯ ตั้งแต่ปีพ.ศ. 2527 ถึงพ.ศ. 2530^[6] คอนเซปท์มากมายมีทั้งการเปลี่ยนล้อที่ใช้ลงจอด การบิน และอาวุธที่ได้รับการปรับปรุง^[41] การให้ทุนกับรุ่นของกองทัพเรือนั้นไม่สำเร็จและทางนาวิกโยธินก็ยังคงใช้เอเอช-1 ซูเปอร์คอบราต่อในปี 2551^[6]

ประเทศผู้ใช้งาน

แผนที่โลกที่แสดงกองทัพที่ใช้เอเอช-64 อาพาชี่ สีแดงคือผู้ใช้งานในปัจจุบัน สีเขียวคือกำลังอยู่ในโครงการ

 อียิปต์

• กองทัพอากาศอียิปต์ได้สั่งซื้อเอเอช-64เอจำนวน 36 ลำในปีพ.ศ. 2538 และถูกพัฒนาให้เป็นเอเอช-64ดีในปีพ.ศ. 2548^[33] อียิปต์มีเอเอช-64ดีในปฏิบัติการ 35 ลำเมื่อเดือนมกราคมพ.ศ. 2551^[42]

 กรีซ

• กองทัพกรีกมีเอเอช-64เอจำนวน 20 ลำและเอเอช-64ดีจำนวน 12 ลำในการสั่งซื้อเมื่อปี 2548^[33] กรีซมีเอเอช-64เอจำนวน 20 ลำและเอเอช-64ดีจำนวน 8 ลำในปี 2551^[42]

 อิสราเอล

• กองทัพอากาศอิสราเอลมีเอเอช-64เอจำนวน 37 ลำและเอเอช64ดีจำนวน 11 ลำในคลังแสงเมื่อเดือนมกราคมปี 2551^[42]

 ญี่ปุ่น

• กองกำลังป้องกันตนเองของญี่ปุ่นได้สั่งซื้อเอเอช-64ดีจำนวน 50 ลำในปี 2548^[33] และมีใช้งานอยู่ 2 ลำในเดือนมกราคมพ.ศ. 2551^[42]

 คูเวต

• กองทัพอากาศคูเวตได้สั่งซื้อเอเอช64ดีจำนวน 16 ลำในปีพ.ศ. 2547^[43] พร้อมกับมีเอเอช-64ดีจำนวน 6 ลำใช้งานในเดือนมกราคมพ.ศ. 2551^[42]

 เนเธอร์แลนด์

• กองทัพอากาศเนเธอร์แลนด์ได้รับเอเอช-64ดีจำนวน 30 ลำเมื่อปีพ.ศ. 2548^[33] พร้อมกับมีเอเอช-64ดีจำนวน 29 ลำในปี 2551^[42]

 ซาอุดีอาระเบีย

• กองทัพอากาศซาอุดิอาระเบียมีเอเอช-64เอจำนวน 12 ลำ พวกมันจะถูกพัฒนาให้เป็นเอเอช-64ดี ลองโบว์ในปีพ.ศ. 2553^[44]

 สิงคโปร์

• กองทัพอากาศสิงคโปร์มีเอเอช-64ดีจำนวน 18 ลำในเดือนมกราคมพ.ศ. 2551^[42]

 สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์

• กองทัพอากาศสหรัฐฯอาหรับเอมิเรตส์ได้รับเอเอช-64เอจำนวน 30 ลำในปี 2548^[33] ทางกองทัพมีเอเอช-64เอจำนวน 12 ลำและเอเอช-64ดีจำนวน 14 ลำในเดือนมกราคมปี 2551^[42]

 สหราชอาณาจักร

• ดูที่เวสท์แลนด์ ดับบลิวเอเอช-64 อาพาชี่

 สหรัฐอเมริกา

• กองทัพบกสหรัฐฯ มีเอเอช-64 จำนวน 698 ลำในเดือนมกราคมพ.ศ. 2551^[42]

รายละเอียด เอเอช-64 อาพาชี่^[45]

• ผู้สร้าง บริษัท โบอิง ,แมคดอนเนลล์ ดักลาส,และฮิวส์


• เครื่องยนต์ 2 ยีอี ที 700-จีอี-701ซี ให้แรงขับ 3,780 แรงม้า


• ยาว 15.47 เมตร


• สูง 4.95 เมตร


• กว้าง 5.23 เมตร


• พื้นที่ใบพัดประธาน 168.11 ตารางเมตร


• พื้นที่ใบพัดหาง 6.13 ตารางเมตร


• น้ำหนักเปล่า 5,352 กิโลกรัม


• น้ำหนักสูงสุด 10,107 กิโลกรัม


• จำนวนใบพัดหลัก 4 แฉก


• เพดานบินใช้งาน 6,400 เมตร


• เพดานบินตรวจการณ์ 4,115 เมตร


• ความเร็วสูงสุด 261 กิโลเมตร/ชั่วโมง


• รัศมีทำการ 407 กิโลเมตร


• อาวุธ ปืนใหญ่อากาศ เอ็ม 230 เชนกัน ขนาด 30 มม. อัตรายิง 625 นัด/นาที
  
  • อาวุธต่อต้านรถถัง เอจีเอ็ม 114 เฮลไฟล์
  
  
  • จรวดขนาด 2.75 นิ้ว
  
  
  • อาวุธปล่อยอากาศสู่อากาศขนาดเบานำวิถีด้วยอินฟราเรด
  
  

Boeing AH-64 Apache