Kawanishi N1K Papercraft military, Kawanishi N1K papermodel download, Kawanishi N1K papermodel, Kawanishi N1K modelkits, Kawanishi N1K modelkits download, Kawanishi N1K papercraft model , Kawanishi N1K download papermodel , Kawanishi N1K papercraft model download, Kawanishi N1Kfree download papermodel, Kawanishi N1K military papercraft, Kawanishi N1K military papermodel, Kawanishi N1K military modelkits
JAPONSKI SAMOLOT MYSLIWSKI KAWANISHI N1K1-Ja SHIDEN TYPE 11 Papercraft military, JAPONSKI SAMOLOT MYSLIWSKI KAWANISHI N1K1-Ja SHIDEN TYPE 11 papermodel download, JAPONSKI SAMOLOT MYSLIWSKI KAWANISHI N1K1-Ja SHIDEN TYPE 11 papermodel, JAPONSKI SAMOLOT MYSLIWSKI KAWANISHI N1K1-Ja SHIDEN TYPE 11 modelkits, JAPONSKI SAMOLOT MYSLIWSKI KAWANISHI N1K1-Ja SHIDEN TYPE 11 modelkits download, JAPONSKI SAMOLOT MYSLIWSKI KAWANISHI N1K1-Ja SHIDEN TYPE 11 papercraft model , JAPONSKI SAMOLOT MYSLIWSKI KAWANISHI N1K1-Ja SHIDEN TYPE 11 download papermodel , JAPONSKI SAMOLOT MYSLIWSKI KAWANISHI N1K1-Ja SHIDEN TYPE 11 papercraft model download, JAPONSKI SAMOLOT MYSLIWSKI KAWANISHI N1K1-Ja SHIDEN TYPE 11free download papermodel, JAPONSKI SAMOLOT MYSLIWSKI KAWANISHI N1K1-Ja SHIDEN TYPE 11 military papercraft, JAPONSKI SAMOLOT MYSLIWSKI KAWANISHI N1K1-Ja SHIDEN TYPE 11 military papermodel, JAPONSKI SAMOLOT MYSLIWSKI KAWANISHI N1K1-Ja SHIDEN TYPE 11 military modelkits
The Kawanishi N1K Kyōfū (強風 “strong wind”, Allied reporting name “Rex”) was an Imperial Japanese Navy floatplane fighter. The Kawanishi N1K-J Shiden (紫電 “Violet Lightning”) was an Imperial Japanese Navy Air Service land-based version of the N1K. Assigned the Allied codename “George”, the N1K-J was considered by both its pilots and opponents to be one of the finest land-based fighters flown by the Japanese during World War II.[4][5]
The N1K possessed a heavy armament and, unusual for a Japanese fighter, could absorb considerable battle damage. The N1K-J evenly matched the F6F Hellcat and was a better match than the A6M Zero for such aircraft as the F4U Corsair and P-51 Mustang. Despite such capability, it was produced too late and in insufficient numbers to affect the outcome of the war.
| N1K/N1K-J | |
|---|---|
 | |
| Kawanishi N1K2-J Shiden Kai | |
| Role | Fighter |
| Manufacturer | Kawanishi Aircraft Company |
| First flight | N1K1: 6 May 1942[1] N1K1-J: 27 December 1942[2] N1K2-J: 31 December 1943[3] |
| Introduction | 1943 |
| Retired | 1945 |
| Primary user | Imperial Japanese Navy Air Service |
| Number built | 1,435 |
Design and development
Kawanishi N1K1 “Rex” floatplane fighters found post-war at a Japanese Naval air base.
An N1K1
Kawanishi’s N1K was originally built as a floatplane fighter to support forward offensive operations where no airstrips were available, but by 1943 when the aircraft entered service, Japan was firmly on the defensive, and there was no more need for a fighter to fulfill this role.
The requirement to carry a bulky, heavy float essentially crippled the N1K against contemporary American fighters. Kawanishi engineers, however, had proposed in late 1941 that the N1K would be the basis of a formidable land-based fighter too, and a land-based version was produced as a private venture by the company. This version flew on 27 December 1942, powered by a Nakajima NK9A Homare 11 radial engine, replacing the less powerful Mitsubishi MK4C Kasei 13 of the N1K. The aircraft retained the mid-mounted wing of the floatplane, and combined with the large propeller necessitated a long, stalky main landing gear. A unique feature was the aircraft’s automatic combat flaps that adjusted automatically based on acceleration, freeing up the pilot from having to do this and reducing the chance of stalling in combat. The N1K did have a vice: If handled roughly, it could easily enter an unrecoverable spin.[citation needed] Its flight characteristics were treacherous and required an experienced pilot.[6]
The Nakajima Homare was powerful, but had been rushed into production before it was sufficiently developed, and proved troublesome. Another problem was that, due to poor heat treatment of the wheels, their failure upon landing would often result in the landing gear being simply ripped off. It was reported that more “Georges” were lost to this than to Allied forces.[citation needed] Apart from engine problems and the landing gear the flight test program showed that the aircraft was promising. Prototypes were evaluated by the Navy, and since the aircraft was faster than the Zero and had a much longer range than the Mitsubishi J2M Raiden, it was ordered into production as the N1K1-J, the -J indicating a land-based fighter modification of the original floatplane fighter.
Only four days after the Shiden‘s first test flight, a complete redesign was begun, the N1K2-J. The new design addressed the N1K1-J’s major defects, primarily the mid-mounted wing and long landing gear. The wings were moved to a low position, which permitted the use of shorter, conventional undercarriage, the fuselage was lengthened, the tail redesigned, and the whole aircraft was made much simpler to produce, with over a third of the parts of the Shiden. Construction materials involved the use of non-critical materials.[7] The redesign was approximately 250 kg (550 lb) lighter, faster and more reliable than the previous N1K1 version. Since there was no alternative, the Homare engine was retained, even though its reliability problems had not been fully corrected. A prototype flew on 1 January 1944 and after completing Navy trials in April, the N1K2-J was rushed into production. The variant was named the “Shiden-Kai” (紫電改), Kai standing for Modified.
Operational history
Kawanishi N1K2-J, probably N1K4-J Shiden Kai Model 32—only two prototypes were built.
The N1K1 entered service in early 1944 and proved highly effective against American fighters. The Kawanishi was among the few Japanese fighters that could stand up to the best enemy types, including Hellcats and Corsairs. In the hands of aces, the Shiden could even outfly its American opponents. In February 1945, Lieutenant Kaneyoshi Muto, flying a N1K2-J as part of a group of at least 10 expert Japanese pilots, faced seven U.S. Navy Hellcats of VF-82 in the sky over Japan. His group shot down four Hellcats with no loss to themselves.[8] After the action, reporters fabricated a story in which Muto was the sole airman facing 12 enemy aircraft.[9] However, a close friend of Lieutenant Kaneyoshi Muto, ace pilot Saburo Sakai, states in his autobiography that the one versus twelve combat did take place, but with Muto at the controls of a Zero fighter.[10]
Despite their formidability, Shidens were often mechanically unreliable. The engine was difficult to maintain and, like the complicated undercarriage, plagued by frequent failures.[citation needed] Nevertheless, N1K1-J aircraft were used very effectively over Formosa, the Philippines and later, Okinawa. Before production was switched to the improved N1K2-J, 1,007 aircraft were produced, including prototypes.
Problems resulted in very few N1K2-J aircraft being produced, but the Shiden-Kai proved to be one of the best “dogfighters” fielded by either side. Along with high speed, the fighters were very agile with a roll rate of 82°/sec at 386 km/h (240 mph). Their weaponry, comprising four 20 mm cannons in the wings, was highly effective. As a bomber interceptor, the N1K2-J was less successful, hampered by a poor rate of climb and reduced engine performance at high altitude.[11][12]
343 Kōkūtai
Captured Kawanishi N1K2-Js (note US markings) having their Homare engines run up by former JNAF groundcrew.
Due to production difficulties and damage caused by B-29 Superfortress raids on Japanese factories, only 415 fighters were produced. Consequently, N1K2-J fighters were mainly issued to elite units like the IJN 343rd Air Group (343 Kōkūtai Naval Fighter Group), commanded by Minoru Genda that was constituted on 25 December 1944. The new 343rd Kōkūtai consisted of the best pilots, including Muto. The unit was issued the best equipment available and was also equipped with the new Nakajima C6N Saiun, codenamed “Myrt” long-range reconnaissance aircraft. On 18 March 1945, one of the “Myrts”‘ managed to spot U.S. carriers en route to Japan.
The 343 Kōkūtai’s Shiden-Kai, possibly the one flown by ace-pilot Kaneyoshi Muto, displayed at the museum on Shikoku island.
The N1K2-J Shiden Kai on display in the National Museum of Naval Aviation, Pensacola, Florida
The following morning, 343 Kōkūtai‘s Shidens intercepted 300 American aircraft. Many of the 343 Kōkūtai Shiden force were N1K2s. When the Shidens encountered VBF-17 Hellcats, three aircraft were lost on both sides in the initial attack; one Hellcat and two Shiden were shot down by enemy ground fire, two fighters collided in mid-air, and one Hellcat crashed while trying to land. Then the other Shiden dove on the Hellcats, downing another one. In the end, the 407 Hikōtai lost six fighters versus downing eight VBF-17 Hellcats.
In another encounter with VBF-10 Corsairs, two of the Corsairs were separated from the main formations, and then attacked by 343rd Shidens. Four N1K2s were shot down and the Corsairs managed to return to their carrier, USS Bunker Hill. An opportunity for revenge came when VFM-123 Corsairs were surprised by Shidens, initially mistaken for Hellcats. A 30-minute aerial duel ensued in which three Corsairs were shot down and another five were damaged. Three other F4Us which had landed on carriers were so heavily damaged that they had to be pushed into the sea. Of the 10 Japanese aircraft the Americans claimed, not one was effectively downed. Two Shidens however, were shot down at landing by Hellcats of VF-9. Many other Shidens were destroyed by American fighters over another airport, where they tried to land because they were low on fuel. At the end of the day, 343° declared 52 victories, U.S. fighters 63. The actual losses were 15 Shidens and 13 pilots, a “Myrt” with its three man crew, and nine other Japanese fighters. The U.S. also had heavy losses, with 14 fighters and seven pilots, and 11 other attack aircraft.
Five days later, an unofficial award was sent to 343 Kōkūtai for the valour shown on 19 March. On 12 April 1945 another fierce battle involved 343°, during Kikusui N.2. The Japanese scored several victories but suffered 12 losses out of 34 machines. On 4 May, another 24 Shidens were sent in Kikusui N.5.
In every case, the Shiden, especially the Kai version, proved to be a capable dogfighter with the firepower, agility and rugged structure. The premier unit flying the Shiden, 343 Kōkūtai remained operational until the overwhelming unit losses led to the eventual retirement of the unit. The 343° was disbanded on 14 August 1945, when the Emperor ordered surrender.
Variants
| Shiden-Kai Production, data from[13] [14] | |
| Month | Number Produced |
| 1943 | 1 (prototype) |
| January 1944 | 1 |
| February 1944 | 1 |
| March 1944 | 1 |
| April 1944 | 2 |
| May 1944 | 1 |
| June 1944 | 1 |
| July 1944 | 3 |
| August 1944 | 2 |
| September 1944 | 1 |
| October 1944 | 6 |
| November 1944 | 17 |
| December 1944 | 31 |
| January 1945 | 35 |
| February 1945 | 47 |
| March 1945 | 59 |
| April 1945 | 83 |
| May 1945 | 83 (20 by Himeji factory) |
| June 1945 | 25 |
| July 1945 | 18 |
| August 1945 | 10 |
| Total | 428 |
- N1K1 Kyofu
- N1K1: only standard type as floatplane, which was used from early 1943.
- N1K2: reserved name for an intended model with larger engine, not built.
- N1K1-J Shiden
- N1K1-J: Prototypes: development of fighter hydroplane N1K1 Kyofu, 1,357 kW (1,820 hp) Nakajima Homare 11 Engine, 9 built
- N1K1-J Shiden (“Violet Thunder”) Navy Land-Based Interceptor, Model 11: first production model: 1,484 kW (1,990 hp) Homare 21 engine with revised cover, armed with two 7.7 mm (.303 in) Type 97 machine guns and two 20 mm Type 99 cannons. Modified total-vision cockpit.
- N1K1-Ja, Model 11A: Without frontal 7.7 mm (.303 in) Type 97s, only four 20 mm Type 99s in wings
- N1K1-Jb, Model 11B: Similar to Model 11A amongst load two 250 kg (550 lb) bombs, revised wing weapons
- N1K1-Jc,Model 11C: definitive fighter-bomber version, derived from Model 11B. Four bomb racks under wings.
- N1K1-J KAIa: experimental version with auxiliary rocket. One Model 11 conversion.
- N1K1-J KAIb: conversion for dive bombing. One 250 kg (550 lb) bomb under belly and six rockets under wings.
- N1K2-J Shiden-KAI
- N1K2-J Prototypes: N1K1-Jb redesigned. Low wings, engine cover and landing gear modified. New fuselage and tail, 8 built
- N1K2-J Shiden KAI (Violet Thunder, Modified) Navy Land Based Interceptor, Model 21: first model of series
- N1K2-Ja,Model 21A: Fighter-bomber version. Four 250 kg (550 lb) bombs. Constructed by Kawanishi: 393, Mitsubishi: 9, Aichi: 1, Showa Hikoki: 1, Ohmura Navy Arsenal: 10, Hiro Navy Arsenal: 1.
- N1K2-K Shiden KAI-Rensen (Violet Thunder Fighter Trainer, Modified) Trainer version of N1K-J Series with two seats, operative or factory conversions
- Further variants
- N1K3-J Shiden KAI 1, Model 31 Prototypes: Engines displaced to ahead, two 13.2 mm (51 in) Type 3 machine guns in front, 2 built
- N1K3-A Shiden KAI 2, Model 41: Carrier-based version of N1K3-J, project only
- N1K4-J Shiden KAI 3, Model 32: Prototypes, 1,491 kW (2,000 hp) Homare 23 engine, 2 built.
- N1K4-A Shiden KAI 4, Model 42: Prototype, experimental conversion of N1K4-J example with equipment for use in carriers, 1 built
- N1K5-J Shiden KAI 5, Model 25: High-Altitude Interceptor version. Project only
- Total Production (all versions): 1,435 examples.[15]
Survivors
The Shiden’s bulletproof glass
At least three Shiden Kai aircraft survive in American museums. One is at the National Museum of Naval Aviation in Pensacola, Florida.
The second N1K2-Ja (s/n 5312), a fighter-bomber variant equipped with wing mounts to carry bombs, is on display in the Air Power gallery at the National Museum of the United States Air Force, at Wright-Patterson Air Force Base near Dayton, Ohio. This aircraft was displayed outside for many years in a children’s playground in San Diego, suffering considerable corrosion, and had become seriously deteriorated. In 1959 it was donated to the Museum through the cooperation of the San Diego Squadron of the Air Force Association.[16] In October 2008 the aircraft was returned to display following an extensive eight year restoration. Many parts had to be reverse engineered by the Museum’s restoration staff. Four different aircraft serial numbers were found on parts throughout the airframe, indicating reassembly from three different wrecks brought back to the U.S. for examination, or wartime assembly or repair from parts obtained from three different aircraft. Serial number 5312 was found in the most locations, and is the number now cited. The N1K2-Ja is painted as an aircraft in the Yokosuka Kōkūtai, an evaluation and test unit.[17]
The third example is owned by the National Air and Space Museum but was restored by the Champlin Fighter Museum at Falcon Field, Mesa, Arizona, in return for the right to display the aircraft at Falcon Field for 10 years after restoration. It currently is on display at the National Air and Space Museum’s Steven F. Udvar-Hazy Center[18]
An authentic Shiden-Kai from the 343 squadron is displayed at a local museum in Shikoku, Japan. After the aircraft was damaged in battle, its pilot landed on July 24, 1945 in the waters of the Bungo Channel, but he was never found; by the time of the aircraft’s recovery from the seabed in the 1970s, he could be identified only as one of six pilots from the 343 squadron who disappeared that day. Photographs of the six—including Takashi Oshibuchi, commander of the 701 Hikōtai, and Kaneyoshi Muto—are displayed under the aircraft engine.
Specifications (N1K1-J)
Data from TAIC 107 A1 Report[19]
General characteristics
- Crew: 1
- Length: 30 ft 7 in (9.3 m)
- Wingspan: 39 ft 4 in (12.0 m)
- Height: 13 ft 0 in (3.9 m)
- Wing area: 253 ft² (23.5 m²)
- Empty weight: 5,855 lb (2,656 kg)
- Loaded weight: 8,820 lb (4,000 kg)
- Max. takeoff weight: 10,710 lb (4,860 kg)
- Powerplant: 1 × Nakajima Homare NK9H radial engine, 1,850 hp (1,380 kW)
Performance
- Maximum speed: 408 mph (658 km/h)
- Range: 1,066 mi; 1,488 mi (2,395 km) ferry (1,716 km / 2,395 km)
- Service ceiling: 35,500 ft (10,800 m)
- Rate of climb: 4065 ft/min (20.3 m/s)
- Wing loading: 34 lb/ft² (166 kg/m²)
- Power/mass: 0.226 hp/lb (0.305 kW/kg)
Armament
- 4× 20 mm Type 99 Model 2 Mk 4 cannon in wings. 200 rounds per gun (up from 100 rounds per gun internally and 70 rounds per gun in underwing boots for the early N1K1-J). The 20×101 mm round had an effective range of 1,000 m (3,280 ft) and a muzzle velocity of 700 m/s (2,297 ft/s). The 128 g shell had 6-8% HE. Rate of fire was about 500 rounds/min per gun. The guns were harmonized to converge at 200 m (656 ft).
- 2× 250 kg (551 lb) bombs
- 1× 400 L (105 gal) drop tank
| Kawanishi N1K-J | |
 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo |  Japonia |
| Producent | Kawanishi |
| Typ | samolot myśliwski |
| Konstrukcja | wolnonośny średniopłat o konstrukcji metalowej, podwozie – chowane w locie |
| Załoga | 1 |
| Historia | |
| Data oblotu | 27 grudnia 1942 (N1K1-J) 31 grudnia 1943 (N1K2-J) |
| Lata produkcji | 1943 – 1945 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | 1 × Nakajima NK9H Homare 21 |
| Moc | 1993 KM (1465 kW) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 12,00 m |
| Długość | 8,90 m (N1K1-J) 9,35 m (N1K2-J) |
| Wysokość | 4,10 m (N1K1-J) 4,00 m(N1K2-J) |
| Powierzchnia nośna | 23,50 m² |
| Masa | |
| Własna | 2900 kg (N1K1-J) 2654 kg (N1K2-J) |
| Startowa | 3900 kg (N1K1-J) 4095 kg (N1K2-J) |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. | N1K1-J: 584 km/h na 5900 m 537 km/h na 2450 m N1K2-J: 594 km/h na 5900 m 577 km/h na 3000 m |
| Prędkość przelotowa | 370 km/h na 2000 m(N1K1-J) 370 km/h na 3000 m(N1K2-J) |
| Prędkość wznoszenia | 7 min 50 sek na 6000 m(N1K1-J) 7 min 22 sek na 6000 m(N1K2-J) |
| Pułap | 12 500 m (N1K1-J) 10 770 m (N1K2-J) |
| Zasięg | 1400 km (N1K1-J) 1715 km (N1K2-J) |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| Wersja N1K1-J 4 działka wz. 99 kal. 20 mm 2 km kal. 7,7 mm Wersja N1K2-J 4 działka wz. 99 kal. 20 mm | |
| Użytkownicy | |
| Japonia | |
Kawanishi N1K1-J Shiden (紫電, jap. – Fioletowa błyskawica) (oznaczenie amerykańskie George) – japoński samolot myśliwski z okresu II wojny światowej
Historia
N1K1 Kyofu
W 1940 roku, przewidując wojnę w której będzie zachodziła potrzeba operowania na dalekich obszarach, gdzie nie będzie żadnych baz lotniczych, marynarka japońska zgłosiła zapotrzebowanie na pływakowy samolot myśliwski do wsparcia planowanych działań desantowych na wyspach Oceanu Spokojnego. Firma Nakajima zaproponowała A6M2-N Rufe, pływakową wersję samolotu A6M Zero. Projekt przyjęto i zrealizowano, ale traktowano go jako półśrodek w rozwiązaniu problemu.
Wytwórnia Kawanishi zajmująca się konstrukcją wodnosamolotów podjęła się budowy samolotu specjalnie przystosowanego do zamówienia. Projekt otrzymał oznaczenie Kawanishi N1K1 Kyofu (jap. – Potężny wiatr). Był to wodnosamolot z jednym środkowym pływakiem pod kadłubem i dwoma pomocniczymi pod każdym skrzydłem. Napęd stanowił 14 cylindrowy silnik gwiazdowy Mitsubishi MK4D Kasei 14, chłodzony powietrzem o mocy 1460 KM i dwoma przeciwbieżnymi dwułopatowymi śmigłami. Prototyp oblatano 6 maja 1942 roku. Silnik został później wymieniony na odmianę Mitsubishi MK4C o takiej samej mocy, ale z pojedynczym śmigłem trójłopatowym. Samolot był uzbrojony w dwa działka 20 mm i 2 km 7,7 mm. Podczas prób okazało się, że jest bardzo przyjemny w pilotażu i ma niezwykłą jak na wodnosamolot, dzięki specjalnym klapom, zwrotność. Rozpoczęto więc jego produkcję pod oznaczeniem N1K1 Kyofu Model 11. Do służby wszedł on w lipcu 1943 roku. Zmieniły się jednak wtedy warunki operacyjne, Japonia bowiem przeszła od działań ofensywnych do defensywnych. Był on wykorzystywany jako myśliwiec przechwytujący, do czego nie został zaprojektowany. Wyprodukowano więc zaledwie 100 samolotów tego typu.
N1K1-J Shiden
W grudniu 1941 roku inżynierowie z wytwórni Kawanishi zaproponowali zbudowanie lądowej wersji tego samolotu. Po zaaprobowaniu tego pomysłu przez władze wytwórni, na własną rękę przystąpiła ona do opracowania nowej wersji tego samolotu, przerabiając go na samolot o podwoziu kołowym. Postanowiono zastosować 18 cylindrowy silnik gwiazdowy Nakajima Homare który spodziewano się, że osiągnie moc 2000 KM. Zastosowano nowe czterołopatowe śmigło o średnicy aż 3,3 metra. Ponieważ samolot był średniopłatem musiano zastosować bardzo długie i skomplikowane podwozie główne, które skracało się podczas składania w skrzydło. W samolocie zachowano klapy bojowe, zapewniające doskonałą zwrotność w walce, których tutaj działanie zostało zautomatyzowane. Opracowany tak prototyp został oznaczony jako Kawanishi X-1 i został oblatany 27 grudnia 1942 roku. Był napędzany silnikiem Nakajima Homare 11 o mocy 1820 KM i uzbrojony w 2 działka kalibru 20 mm w gondolach podskrzydłowych i 2 karabiny maszynowe kalibru 7,7 mm w kadłubie. Ponieważ był to prywatny projekt wytwórni oznaczono go jako Model X-1 Eksperymentalny Myśliwiec Lądowy. Do lipca 1943 roku zbudowano 4 prototypy i jeden z nich przekazano marynarce japońskiej do prób. Prototyp miał problemy z silnikiem, który nie osiągał planowanej mocy, ponadto śmigło wywoływało silny moment obrotowy a widoczność z kabiny do przodu był ograniczona. Osiągi samolotu nie były też zadowalające. Prędkość maksymalna wynosiła tylko 574 km/h zamiast planowanych 650. Był jednak szybszy od A6M5 Zero, bardziej zwrotny i miał większy zasięg niż J2M2 Raiden. A ponieważ na polu walki pojawiły się F4U Corsair i F6F Hellcat i pilnie poszukiwano myśliwców zdolnych im się przeciwstawić, po próbach dowództwo marynarki złożyło zamówienie na ten samolot, który oznaczono jako Kawanishi N1K1-J Shiden. Litera J oznaczała lądową wersję samolotu NiK1. Postanowiono jednak zastosować silnik Nakajima NK9H Homare 21 o mocy 1990 Km i uzbrojenie wzmocnić o dodatkowe dwa działka kal. 20 mm zamontowane w samych skrzydłach za gondolami z działkami. W 1943 roku podjęto jego produkcję seryjną jako Model 11 i wyprodukowano do końca tego roku 70 egzemplarzy tego samolotu. Do służby wszedł on na początku 1944 roku. Alianci nadali mu nazwę George.
Samolot w rękach doświadczonego pilota okazał się być bardzo groźny dla wszystkich amerykańskich myśliwców pokładowych w tym F6F. Poważne problemy sprawiało jednak w warunkach polowych podwozie, które często łamało się podczas lądowania. Problemy sprawiał też silnik.
Następna wersja N1K1-Ja Model 11A różniła się od Model 11 tym, że wszystkie działka były zamontowane w skrzydłach, a nie jak dotąd jedna para w gondolach podskrzydłowych. Usunięto ponadto karabiny maszynowe z kadłuba.
Wersja N1K1-Jb Model 11B miała cztery nowocześniejsze działka kal. 20 mm i dwa zaczepy na bomby do 250 kg.
Wersja N1K1-Jc Shiden Model 11C miała już cztery zaczepy na bomby i była wersją myśliwsko-bombową.
Pod koniec 1944 roku opracowano wersję N1K1-J-Kai, posiadającą zamontowany w tylnej dolnej części kadłuba silnik rakietowy pozwalający zwiększyć krótkotrwale prędkość. Przebudowano do tej wersji kilka maszyn, ale nigdy nie użyto ich bojowo.
Łącznie zbudowano 1007 maszyn N1K1-J.
N1K2-J Shiden-Kai
Jeszcze przed rozpoczęciem produkcji N1K1-J Shiden zdawano sobie sprawę z wad tej maszyny (zwłaszcza podwozia i silnika) podjęto próby dalszej jego modyfikacji i tak powstała nowa wersja oznaczona jako Kawanishi N1K2-J Shiden-Kai (oznaczenie amerykańskie – George 21). Samolot został w dużej części zaprojektowany od nowa, chociaż wykorzystano części z wersji N1K1-J aby uprościć produkcję. Ponadto wykorzystano do budowy mniej strategicznych materiałów i uproszczono budowę (liczba części zmniejszyła się z 66 000 do 43 000). Samolot stał się dolnopłatem, co pozwoliło skrócić i uprości konstrukcję podwozia. Wzmocniono konstrukcję kadłuba oraz zmieniono kształt usterzenia. Pozostawiono jednak silnik Nakajima Homare 21 o mocy 1990 KM i uzbrojenie złożone z 4 działek 20 mm w skrzydłach. Prototyp oblatano 23 grudnia 1943 roku. W kwietniu 1944 przekazano go do testów marynarce Japonii. Samolot tak się spodobał, że zmówiono go jako Myśliwiec Przechwytujący Marynarki Shiden Kai Model 21, jeszcze przez zakończeniem prób. Do czerwca 1944 roku zbudowano 7 dalszych prototypów. Produkcja, rozpoczęta w marcu 1944 roku, napotykała problemy z jednej strony z powodu wad samolotu i potrzeby ich usunięcia z drugiej wskutek bombardowań fabryk.
Planowano rozpoczęcie produkcji dwumiejscowej wersji treningowej N1K2-K Shiden Kai Rensen, ale przebudowano tak tylko kilka maszyn.
Ponieważ okazało się, że w N1K2-J ma środek ciężkości przesunięty zbyt daleko do tyłu, powstała wersja N1K3-J Shiden Kai 1 Model 31 w której, aby skorygować ten problem, silnik przesunięto 15 centymetrów do przodu. Dzięki uzyskanemu w ten sposób miejscu zamontowano w kadłubie dwa karabiny maszynowe wz. 3 kalibru 13,2 mm. Zbudowano jednak tylko 2 prototypy tej wersji.
Wersja N1K3-A Shiden Kai 2 Model 41 miała być pokładową wersją N1K3-J, przystosowaną do bazowania na lotniskowcach.
Aby rozwiązać problemy z silnikiem Nakajima Homare 21 w wersji N1K4-J Shiden Kai 3 Model 32 i jej odmianie pokładowej N1K4-A Shiden Kai 4 Model 42 postanowiono zastosować silnik NK9H-S Homare 23 o mocy 2014 KM (1480 kW). Zbudowano na wiosnę 1945 roku trzy prototypy N1K4-J i jeden N1K4-A. N1K4-A miał być podstawowym myśliwcem pokładowym na lotniskowcach, wycofano się jednak z projektu jego produkcji, ponieważ Japonia w tym czasie nie miała już żadnego lotniskowca.
W celu poprawienia osiągów samolotu na dużych wysokościach i umożliwienia podjęcia skutecznej walki z B-29 powstała wersja N1K5-J Shiden Kai 5 Model 25 z 18 cylindrowym silnikiem gwiazdowym Mitsubishi MK9A o mocy 2200 KM (1620 kW). Prototyp tej wersji zniszczono podczas bombardowania w czerwcu 1945 roku.
W sumie zbudowano tylko 415 sztuk N1K2-J.
Użycie
Samolot Kawanishi N1K1-J a także następne wersje były systematycznie wprowadzane do jednostek myśliwskich japońskiej marynarki wojennej. N1K1-J weszły do służby na początku 1944 roku. Pierwszą dużą jednostką wyposażoną w ten typ był 341 Kokutai (Korpus Lotniczy), który przeniesiono na Luzon z Formozy 20 października 1944. N1K1-J po raz pierwszy stoczyły walki nad Formozą i Filipinami. Następnie walki toczono na nich podczas inwazji na Okinawę. Znane jest spotkanie 34 N1K1-J z 70 myśliwcami aliantów, w którym zniszczono 20 z nich przy stracie tylko 12 maszyn. N1K1-J broniły też wysp macierzystych Japonii na wiosnę 1945 roku.
W samoloty Kawanishi N1K2-J wyposażono pod koniec 1944 roku specjalną jednostkę 343 Kokutai dowodzoną przez komandora Minoru Genda, zwaną również „cyrkiem Genda”, której zadaniem była obrona Wysp Japońskich przed atakami lotnictwa amerykańskiego, przede wszystkim samolotów B-29 Superfortress. Jednostka ta składała się z najlepszych pilotów myśliwskich japońskiego lotnictwa i odniosła szereg zwycięstw. Podczas jednej z akcji, 16 lutego 1945 nad Yokohamą, pilot Kaneyoshi Muto z 343 Kokutai na N1K2-J stoczył samotną walkę z tuzinem F6F Hellcats. Zestrzelił 4 z nich zanim reszta przerwała walkę i odleciała na lotniskowiec. Samolot był szybki, dobrze uzbrojony i bardzo zwrotny i w ręku doświadczonego pilot potrafił nawiązać równorzędną walkę z każdym myśliwcem aliantów aż do końca wojny, nawet z ostatnimi wersjami P-51 Mustang. Samolot gorzej radził sobie z B-29, ponieważ wraz ze wzrostem wysokości spadały osiągi silnika.
Opis konstrukcji
Samolot Kawanishi N1K-J był wolnonośnym średniopłatem o konstrukcji całkowicie metalowej. Podwozie klasyczne, goleniowe – chowane w locie. Płaty wyposażone były w automatyczne klapy.
Napęd stanowił silnik gwiazdowy napędzający czterołopatowe śmigło.
Kawanishi N1K1
Germany
United Kingdom
Soviet Union
III Rzesza