NIEMIECKI LEKKI KRAZOWNIK NURNBERG

Nürnberg NIEMIECKI LEKKI KRAZOWNIK NURNBERG Papercraft

Nürnberg Papercraft military Nürnberg papermodel download Nürnberg papermodel Nürnberg modelkits Nürnberg modelkits download Nürnberg papercraft model Nürnberg download papermodel  

Nürnberg – niemiecki krążownik lekki z okresu II wojny światowej, trzeci krążownik noszący tę nazwę, po wojnie służący w latach 1946-1959 w marynarce ZSRR pod nazwą Admirał Makarow.

Budowa Po zbudowaniu lekkiego krążownika "Leipzig" nastąpiła w Niemczech kilkuletnia przerwa w budowie okrętów tej klasy. W końcu w 1933 Niemcy postanowiły zbudować kolejny, szósty lekki krążownik. Zbudowane uprzednio okręty nie były całkowicie zadowalające; ponieważ jednak klasa lekkich krążowników była w tym okresie w Niemczech niedoceniana, na korzyść cięższych okrętów, dlatego, pomimo stopniowego odchodzenia od przestrzegania ograniczeń traktatu wersalskiego, nie zdecydowano się na opracowanie nowego, większego i bardziej dopracowanego projektu. Zamiast tego nowy okręt, nazwany "Nürnberg", zbudowano według zmodyfikowanego projektu krążownika "Leipzig", stanowiącego z kolei rozwinięcie poprzednich krążowników typu K (Königsberg) z końca lat 20. W stosunku do "Leipziga" jedynie nieco zwiększono wymiary i wyporność oraz zastosowano drobniejsze modyfikacje. Nowy okręt powtarzał też sylwetkę "Leipziga" z jednym szerokim kominem i główną nadbudówką przesuniętą w kierunku dziobu, jednakże komin ten przesunięto nieco do przodu, przez co katapulta dla wodnosamolotu została przeniesiona za komin. Nadbudówka dziobowa z kolei została znacznie rozbudowana (wskutek zastosowanych zmian, nieuzasadnione jest spotykane czasami w publikacjach określanie okrętu jako typ Leipzig). Okręt był budowany jako "krążownik F" (Kreuzer F) lub Ersatz "Nymphe" – dla zamiany starego krążownika "Nymphe". Położenie stępki miało miejsce 4 listopada 1933 w stoczni Deutsche Werke w Kilonii, wodowanie i chrzest okrętu 8 grudnia 1934. Okręt otrzymał nazwę "Nürnberg" (Norymberga), jako trzeci krążownik noszący tę nazwę, po krążownikach "Nürnberg" z 1908 i z 1917, używanych podczas I wojny światowej (wodowanie miało miejsce 20 lat po bitwie pod Falklandami, w której zatonął pierwszy "Nürnberg", a matką chrzestną była córka jego dowódcy[1]). Budowa kosztowała 40 milionów Reichsmark.

Opis i ocena projektu Uzbrojenie główne stanowiło 9 dział kalibru 149 mm (nominalnie 15 cm). Podobnie jak poprzedniki, okręt miał nietypowe rozmieszczenie artylerii, z jedną trzydziałową wieżą na dziobie i dwoma na rufie (w wariancie "defensywnym", optymalizowanym dla krążowników pełniących samotnie zadania rajderskie i zwiadowcze, ostrzeliwujących się podczas odwrotu). Nieco wzmocniono uzbrojenie przeciwlotnicze, montując czwartą podwójną podstawę dział 88 mm – po dwie na burtach na śródokręciu. Lekkie uzbrojenie przeciwlotnicze początkowo składało się z czterech podwójnych działek 37 mm i 4 pojedynczych 20 mm, lecz było ono umiarkowanie skuteczne. Uzbrojenie uzupełniało 12 wyrzutni torpedowych i możliwość postawienia aż 120 min[2], rzadko spotykana u krążowników. Z 9 działami 149 mm, odpowiadającymi typowemu dla krążowników lekkich kalibrowi 152 mm, "Nürnberg" dysponował silniejszą salwą burtową od lekkich krążowników budowanych do połowy lat 30., jednakże w tym okresie na świecie projektowane były już wówczas silniejsze krążowniki. Zaletą było posiadanie przez okręt katapulty dla wodnosamolotów zwiadowczych, lecz były one słabo chronione przed wpływami atmosferycznymi z powodu braku hangaru. Opancerzenie było jak na połowę lat 30. stosunkowo dobre, powtarzając zasadniczo schemat z krążownika "Leipzig". Opancerzenie pionowe, według charakterystycznego schematu dla krążowników niemieckich, tworzył pas burtowy na linii wodnej i wewnętrzny pokład pancerny, schodzący skosami do burt. Burtowy pas pancerny, obejmujący prawie całą długość okrętu, o maksymalnej grubości na większości swojej długości 50 mm, był nieco nachylony od pionu na zewnątrz (18°), a pokład pancerny schodził do jego dolnej krawędzi łukami o grubości 25 mm, wzmacniającymi ochronę burt. Na dziobie grubość pasa wynosiła 18 mm, a za tylnymi wieżami, 35 mm (w rejonie maszyny sterowej). W stosunku do "Leipziga" wzmocniono jednak niektóre części opancerzenia, głównie wieże artylerii do 80 mm z przodu, 35 mm z tyłu i 32 mm w nachylonej tylnej części dachu (w przedniej części dachu i po bokach – 20 mm). Pancerz 100 mm miało stanowisko dowodzenia w przedniej części nadbudówki; lekko opancerzone było też stanowisko kierowania ogniem na szczycie masztu (20 mm) i kierowania ogniem przeciwlotniczym na nadbudówce rufowej (14 mm) oraz mostek (15 mm)[2]. Zachowano system kombinowanego napędu turbinowo-dieslowskiego "Leipziga", z niewielkimi zmianami. Silniki diesla napędzały trzecią śrubę, pozwalając na rozwinięcie prędkości ekonomicznej 19 węzłów, gdy nie pracowały turbiny, napędzające pozostałe dwie śruby. Okręt mógł płynąć także pod samymi turbinami (z łopatami środkowej śruby ustawionymi w celu wywoływania najmniejszego oporu) lub z całym pracującym zespołem napędowym. Kadłub dzielił się na 16 przedziałów wodoszczelnych, podobnie jak w typach K i Leipzig i miał podwójne dno na 83% długości. Przedziały siłowni były rozmieszczone w układzie liniowym, od dziobu: 3 kotłownie, przedział amunicji 88 mm, pierwszy przedział turbin, przedział reduktorów, drugi przedział turbin, przedział silników. Konsekwencją oparcia nowego okrętu na mało już nowoczesnym projekcie "Leipziga" było to, że "Nürnberg" był mniejszy i nieco słabszy od nowo projektowanych w pierwszej połowie lat 30. krążowników zagranicznych. Ponadto, nie wyeliminowano w nim większości wad poprzednich projektów, głównie małej wytrzymałości kadłuba spowodowanej dążeniem do ograniczenia masy, przy dużych rozmiarach. Na skutek przeciążenia kadłuba, miał on najsłabszą dzielność morską spośród niemieckich krążowników okresu międzywojennego, a także zmniejszył się jego zasięg; mimo to był uważany za najbardziej udany typ niemieckiego krążownika lekkiego[2]. Kolejne projektowane niemieckie krążowniki lekkie typu M, z których budowy ostatecznie zrezygnowano, miały być już budowane według całkiem nowego projektu, uzbrojonego w 8 dział 150 mm w czterech wieżach.